کودک قربانی زورگویی

تشخیص این که کودک شما مورد آزار و قلدری قرار گرفته و کسی او را اذیت کرده است، کار مشکلی است، مگر آن که کودک، خود در این باره با شما حرف بزند یا زخم و کبودی های مشخص در بدن او دیده شود. اما نشانه های خطر را می توان تشخیص داد. ممکن است […]

تشخیص این که کودک شما مورد آزار و قلدری قرار گرفته و کسی او را اذیت کرده است، کار مشکلی است، مگر آن که کودک، خود در این باره با شما حرف بزند یا زخم و کبودی های مشخص در بدن او دیده شود. اما نشانه های خطر را می توان تشخیص داد. ممکن است دریابید رفتار کودک تان فرق کرده است، مضطرب به نظر می رسد، بی اشتهاست، خواب کافی ندارد یا از انجام کارهایی پرهیز می کند که در گذشته از آن ها لذت می برده است. هنگامی که کودکان دمدمی مزاج به نظر می رسند یا از حالت معمول افسرده تر هستند و هنگامی که از فعالیت هایی خاص، مانند رفتن به مدرسه با اتوبوس خودداری می کنند، ممکن است قربانی قلدری شده باشند.

 

اگر به این مسئله مشکوک هستید، ولی کودک تان علاقه ای ندارد در این مورد صحبت کند، وضعیتی فراهم کنید که به طور غیرمستقیم در مورد قلدری با او به گفت و گو بپردازید. برای نمونه، ممکن است چنین وضعیتی را در یک برنامه ی تلویزیونی ببینید و آن را مقدمه ای برای گفت وگو قرار دهید و از کودک خود بپرسید:«نظر تو در این باره چیست؟» یا «به نظر تو، آن شخص باید چه کار کند؟» این گفت وگو، ممکن است به پرسش هایی همچون: «آیا تو هم شاهد چنین اتفاقی بوده ای؟» یا «آیا تو هم چنین تجربه ای داری؟» ادامه یابد. می توانید در زمینه ی تجربیاتی از این دست که خود شما یا اعضای دیگر خانواده در کودکی داشته اند، با او حرف بزنید.

 

اجازه دهید کودک تان دریابد که اگر قربانی قلدری است یا شاهد قلدری و مشاجره سایرین بوده است، مهم است که در مورد آن با فرد دیگری صحبت کند، چه آن شخص شما باشید یا فرد بزرگسال دیگری (آموزگار، مشاور مدرسه، دوست خانوادگی یا خواهر و برادرش).

 

  • کمک به کودکی که مورد اذیت و آزار قرار گرفته است

اگر کودک تان به شما گفت که دوست، همکلاسی و یا هر شخص دیگری او را اذیت کرده است و یا کتک زده است، هر چقدر هم که ناراحت بشوید، آرامش خود را حفظ کنید و حمایت از او را فراموش نکنید. کودکان بیشتر وقت ها تمایلی ندارند که درباره ی قلدری با والدین شان صحبت کنند. آن ها از اتفاقاتی که روی داده است، احساس شرمندگی می کنند و نگران هستند که مبادا والدین شان از آن ها نا امید شوند.

 

گاهی کودکان تصور می کنند این مشکل به خاطر اشتباه آن ها روی داده است و اگر به گونه ی دیگری رفتار می کردند، این اتفاق نمی افتاد. گاهی از این مسئله نگران اند که اگر کودک قلدر دریابد که آن ها مشکل را با فرد دیگری در میان گذاشته اند، اوضاع بدتر از پیش شود. عده ای دیگر نگران هستند که مبادا والدین شان حرف آن هارا را باور نکنند و اقدامی برای رفع مشکل انجام ندهند یا آن ها را وادارند به مقابله و مبارزه با کودک قلدر بپردازند، در حالی که به شدت از او می ترسند.

 

کودک تان را به خاطر آن که آنقدر شجاعت داشته است که مسئله را با شما در میان بگذارد، تحسین و تشویق کنید. به او گوشزد کنید که تنها نیست و بسیاری از کودکان در این سن قربانی قلدری بوده اند. تاکید کنید که کودک قلدر است که رفتاری نادرست انجام می دهد، نه او. به کودک تان اطمینان کامل بدهید که مشکل را با هم فکری خودش حل خواهید کرد.

 

گاهی اوقات، رفتار برادر، خواهر یا دوست بزرگتر می تواند در حل مشکل بسیار کارساز باشد. می توانید برای دخترتان بازگو کنید که خواهر بزرگترش (که الگوی اوست) چگونه با این مشکل رو به رو شد و آن را حل کرد. برادر، خواهر یا دوست بزرگتر می تواند توضیحات بیشتری در باره ی آنچه در مدرسه اتفاق افتاده است، یا جایی که قلدری رخ داده است، به شما بدهد و دریافتن بهترین راه حل کمک تان کند.

 

اگر متوجه شدید که کودک قلدر در صورت آگاهی از این که کودک تان با شما صحبت کرده است، رفتار بدتری خواهدکرد، مسئله را جدی بگیرید. گاهی، مراجعه به والدین کودک قلدر می تواند مفید باشد. در موارد دیگر، آموزگاران یا مشاوران، بهترین افرادی هستند که می توان نخست به آن ها مراجعه کرد. اگر بعد از مراجعه به آموزگار یا مشاور، احساس کردید که باز هم باید با والدین کودک قلدر صحبت کنید، بهتر است این کار را در محیطی انجام دهید که یک مقام رسمی از مدرسه، مثل مشاور، حضور داشته باشد. بسیاری از کشورها در زمینه ی قلدری، قوانین و مجازات های روشنی دارند. در بعضی موارد، در صورتی که از سلامت کودک تان خیلی نگران اید، می توانید از مراجع قانونی کمک بگیرید.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما