وضو، مقدمه نماز است و نه فقط موجب پاکی جـسم از آلودگـیها میشود، بلکه تطهیر روح را نیز به دنبال دارد. این طهارت جسم و روح، تأثیر روانی در روحیه مـادر و کـودک دارد. اگـر مادر، هنگام شیردادن با وضو باشد، روح کودک آزاد برای رابطه معنوی با خدا آزاد میشود. علاوه بر بـا […]
وضو، مقدمه نماز است و نه فقط موجب پاکی جـسم از آلودگـیها میشود، بلکه تطهیر روح را نیز به دنبال دارد. این طهارت جسم و روح، تأثیر روانی در روحیه مـادر و کـودک دارد. اگـر مادر، هنگام شیردادن با وضو باشد، روح کودک آزاد برای رابطه معنوی با خدا آزاد میشود. علاوه بر بـا وضو شیر دادن، مادر باید نکاتی دیگر را نیز مورد توجه قرار دهد که بـه برخی از آن ها اشاره مـیشود. مادری که میخواهد فـرهنگساز بـاشد و فرهنگ اهلبیت (ع) و بندگی و پرستش خدای یگانه را به کودک خود منتقل کند، لازم است فرهنگ دینی داشته باشد و با فرهنگ دینی، کودک خود را تغذیه کند و پرورش دهد.
۱- در آغـاز شیر دادن، «بسم الله الرحمن الرحیم» را فراموش نکند. در روایتی از پیامبر اسلام (ص) وارد شده است: «کُلُّ اَمْرٍ ذِی بَالٍ لا یُذْکَرُ بِسْمِ الله فِیه فَهُوَ اَبْتَرُ؛ هر امر با ارزش و مهمی که بدون ذکر «بسم الله الرحمن الرحیم» انجام شود، ناقص و بدون نتیجه خواهد ماند».
۲- با یاد امام حسین (ع) به کودک خود شیر دهد.
۳- در هنگام شیر دادن، به کودک نگاه کند و با او حرف بزند و در سخن گفتن به ایام شهادت و ولادت ائمـه (ع) توجه کند و نگران فهم کودک نباشد.
۴- در روزهای هفته با یاد معصومی که آن روز به نام وی منتسب شده، به کودک خود شیر دهد.
۵- در پایان شیردهی شکر الهی را بهجا آورد.
مادر باید با تقوا باشد و مواظب باشد تا با بی تقوایی، شیر خود را آلوده نکند. اگر مادر به هر دلیلی نمی تواند فرزند خود را شیر دهد، باید در انتخاب دایه نیز دقت لازم انجام شـود. روایـات بـسیاری، بیان گر این مسئله است. از جـمله:
امام باقر (ع) میفرماید: «بادا بر شما که از میان زنان شیرده، پاکان و پاکـیزگان را بـرگزینید؛ زیـرا شیر سرایتدهنده ویژگیهای شخصیتی است.»
امـام عـلی (ع) مـیفرماید: «بنگرید چه کسی فرزندان شما را شیر میدهد؛ زیرا کودک بـا شیر رشد میکند.»
پس در نتیجه مادر و شرایط روحی و معنوی او در دوران بارداری نقش مهمی در شخصیت فرزند دارد. ایـن تـأثیر گذاری در کودک، به صورت بالقوه اسـت و بـه فعلیت رسـیدن آن، گـذشته از قـانون وراثت، به تربیت و اراده و اختیار کودک در تـمام مـراحل زندگی نیز بستگی دارد.
انسان از آغاز زندگی در حال آموختن و تجربه کردن است، ولی آنچه که در کـودکی و در خانواده میآموزد، تا پایان عمر با او همراه است. کودکان امانتهای الهی در دست والدیـن اند. پس برای حفاظت آن ها از فـساد و انـحراف، باید آنان را به تکیه گاهی محکم متصل نمود.
کودک از ابتدا فطرت پاک خداجویی دارد. دنیای درون کودک، دنیای عشق به خدا و محبت به اوست، دنیای احترام به خدا و ستایش و نیایش اوست. کودک دوست دارد نماز بخواند و روزه بگیرد. کـودک، تـمام ویژگیهای مادری مهربان و پدری نیرومند را در خدا جستوجو میکند. این فطرت بیدار فرصت ورود به دنیای عبادتها به ویژه نماز است.