خانواده پایه گذار بخش مهمی از سرنوشت ما است و در تعیین سبک و خط مشی زندگی و آینده، اخلاق، صحت و سلامت روانی مان نقش بزرگی برعهده دارد. رشد عاطفی و سلامت روانی کودک به خانواده و محیط خانوادگی بستگی دارد. وضعیت مغشوش خانواده، ستیز و… اختلاف بین پدر و مادر و رفتار خشونت آمیز والدین، از علل مهمی است که فرزندان را دچار نگرانی و ناامنی کرده، در خود فرو می برد و به کناره گیری دیگران به ویژه پدر و مادر می کشاند.

هفت سال اول زندگی، سالهای تشکیل پایه های اخلاق و رفتار و حتی نگاه به زندگی هستند. کسی که در هفت سال اول زندگی اش در آرامش و امنیت نبوده است، طبیعی است که در بقیه زندگی نتواند طبیعی زندگی کند. فهمیدن ارتباط مشکلات روحی روانی امروز ما با مسائل گذشته در کودکی، کمک موثری به حل مشکلات ناشی از این معضلات روحی روانی می کند. کسی که می داند بدخلقی و کم تحملی اش از اضطراب دوران کودکی اش ناشی می شود بهتر می تواند این بدخلقی را مهار و اصلاح نماید.

الف. جستجوی علّت ناراحتی ها در خود افراد

نکته‌ی اوّل این است که گاهی اوقات فشارهای عصبی زاییده‌ی رفتارهای خود ما است. خداوند در آیه‌ ۲۱ سوره‌ی روم یکی از فلسفه‌های مهم زندگی بین زن و مرد را «لِتَسْکُنُوا إِلَیْها» قرار داده است؛ یعنی کنار یکدیگر آرامش بگیرند. حال اگر ما به سمت این برویم که دائم با همدیگر درگیری داشته باشیم، مطمئناً آسیب می‌بینیم.

ب. پرهیز از بیکاری

نکته‌ی بعدی این است که انسان‌های پرکار، کمتر دچار مسائل حاشیه‌ای می‌شوند؛ لذا ما به برخی از پدر و مادرانی که با هم اختلاف دارند توصیه می‌کنیم که فرزند بیاورند.

شاید دیده باشید که برخی از افراد با این که کار زیادی دارند و جسم آن‌ها خسته می‌شود، ولی چون به کار خود علاقه دارند از آن لذت می‌برند؛ لذا توصیه من به این نوع پدر و مادرها این است که اگر  دلیل اختلاف آن‌ها از سر بیکاری است، فرزند آوری قطعاً می‌تواند آرامش بیشتری را به محیط خانه بدهد.

چند توصیه:

بهتر است برای فرزندآوری با مشاور خانواده مشورت کنند که اوضاع را به دقت بررسی کند و در روشن کردن وضعیت زندگی شان کمک کند تا در زمان مناسب، عاقلانه و آگاهانه برای بچه دار شدن تصمیم بگیرند؛ حتی اگر تصمیمشان مبنی بر به تعویق انداختن موقت بچه دار شدن باشد.

با وجود همه حسن های داشتن فرزند، آوردن بچه لزوماً به رفع مشکلات و اختلاف های زناشویی کمک نخواهد کرد و این توصیه قدیمی و ناکارآمد را فراموش کنید که: «اگر بچه ای به دنیا بیاورید، همه اختلاف هایتان حل می شود.» این سفارش به هیچ وجه علمی نیست و تا زندگی به یک ثبات واقع بینانه (نه کمال طلبی) نرسیده، اقدام به فرزند آوری می تواند آسیب زا باشد و حتی مشکلات عدیده ای به وجود آورد. تشخیص رسیدن به این ثبات بر عهده مشاور خانواده است.

هر فردی که بخواهد ازدواج کند یا فرزندی به دنیا بیاورد، دوره های پیش از ازدواج (شامل آموزش مهارت های یافتن و انتخاب صحیح همسر و نیز دوره های ایجاد و پرورش مهارت های زندگی زوجی و مهارت های فرزند پروری و داشتن خانواده سالم) را بگذراند.