غالبا تمام بچههای ۲-۳ ساله هنگامی که حرف زدن یاد میگیرند کمی لکنت زبـان نـشان مـیدهند به خصوص هنگامیکه غلیان مطالب در مغز طفل، سریع تر از اعمال حرکتی مربوط بدان انجام می گیرد و توانائی و جـولان و وسـعت فکر او بیشتر از توانایی زبانی اوست در صورتیکه در اینگونه موارد، دوستان یا والدین […]
غالبا تمام بچههای ۲-۳ ساله هنگامی که حرف زدن یاد میگیرند کمی لکنت زبـان نـشان مـیدهند به خصوص هنگامیکه غلیان مطالب در مغز طفل، سریع تر از اعمال حرکتی مربوط بدان انجام می گیرد و توانائی و جـولان و وسـعت فکر او بیشتر از توانایی زبانی اوست در صورتیکه در اینگونه موارد، دوستان یا والدین طـفل، مـرتب سـعی در تصحیح سخنان طفل داشته باشند، کمکم حرف زدن را برای خود عذابی میداند و حلقۀ معیوبی بدین تـرتیب ایـجاد مـیشود، و ترس از لکنت باعث خود آگاهی شدید در مقابل پدر و مادر میشود و در نتیجه بر شدت لکـنت زبـان میافزاید. این افزایش سبب از بین بردن امنیت و اعتماد به نفس کودک میشود و این پدیده ادامه مـییابد.
غـالبا اطباء مشاهده کردهاند که: لکنت زبان در کودک بیشتر در سنین ۲ تا هفت سـالگی بـروز میکند و یا مشاهده کردهاند که معالجه یـا تـداوی لکـنت زبان قبل از هفت سالگی به نتیجهء مـطلوبی مـنجر میگردد و حال آنکه از ۱۰-۱۱ سالگی تا ۱۶-۱۷ سالگی نتیجۀ رضایتبخشی حاصل نمی شود.
.
روانشناسی جدید بـه مجموعۀ ایـن سئوالات پاسخهایی می دهد:
در واقع در حـدود دو سـالگی است کـه کـودک زبـان باز میکند و برای آنکه هرکلمهای جـای خـود را در ذهن کودک باز کند و بایجاد مفهومی منتهی شود کودک آنچه را که تـا دو سـالگی براساس یک نوع رفتار حسی و حـرکتی درمییافت این بار انـدک انـدک آن ها را بر پایه ی تجسمات و تـصورات، از نـو پیریزی می کند. بدیهی است که اینکار متدرجا و طی دورهای نسبتا طولانی که از ۲ تـا ۷ سـالگی است صورت می پذیرد.
عامل زبـان در ایـن دوره بینهایت حائز اهـمیت اسـت و کودک برای بنا کـردن دنـیای تصورات خود – تصورات منتزع از عمل – از طریق حسی و حرکتی به وادی تجسم و تصور راه مییابد. بـدیهی اسـت که تصور تجسم هرچیز در حدود ایـت دوره از تـحول ذهنی، غـالبا بـراساس کـلمات صورت میگیرد. این کـلمات نخست جنبۀ خارجی دارند و پیش از آنکه داخلی شوند و به صورت فکر درآیند از راه حس و حرکت ادراک و بیان مـی شوند.
پس مـکانیسم مهمی که در کار است همین عـمل داخـلی سـاختن اعـمال خـارجی و یا دقیقتر بـگوییم داخـلی ساختن لفظ است، به عبارت دیگر برای آنکه فکری به صورت کلمهای دقیق و صحیح بیان شود باید اول آن فـکر بـصورت کـلمهای صحیح لفظی شده و داخلی شدهباشد.
در اینجاست کـه مـیتوان بـخوبی دریـافت کـه اولا چـرا لکنت زبان بیشتردراین دوره بروز میکند و ثانیا چرا بیشتر و بهتر درهمین دوره است که میتوان نقص مکانیسم اساسی را برطرف نمود و قبل از اینکه کار این مکانیسم اساسی به صورت نـاقص ادامه یابد و انبوه تجسمات ناقص و ناهمآهنگی در ذهن ایجاد کند و دراین راه دچار یکنوع هشکی و سختی شود و میتوان شرایطی برانگیخت تا سادهتر و آسانتر در مسیر اصلی خود قرار گیرد.
و اما اینکه چرا از ۱۰- ۱۱ سـالگی تـا تقریبا ۱۶-۱۷ سالگی وضع مشکل تر است و حاصل معالجه کمتر، دلیل بارز آن را باید در تحول دستگاه ذهنی و خصوصیات مربوط به آن جستجو کرد: در واقع از ۱۰-۱۱ سالگی ببعد کودک وارد مرحله جدیدی از زندگی میشود و تـغییرات عـمیقی متدرجا در دستگاه ذهنی وی پدید می آید و دامنه ی تصورات وی وسیع و تقریبا نامحدود می گردد.
در برابر این نظام جدید عقلی و انفعالی،یعنی تازگی مفاهیم و افکار ممکن از یـکسو و تـوجه نوجوان بساختن دنیای داخلی فـکری و عـاطفی خود طبق نظامی جدید از سوی دیگر و بطور کلی سنگینی ظاهرا نامحسوس شبکه ی جدید ذهنی،امکان توجه بسطحیات و اصلاح و براه آوردن مکانیسمهائی که کار ناقص آنـها لکـنت زبان را ایجاد مینمایند بـرای شـخص باقی نمیماند.
بدیهی است که پس از استقرار کامل شرایط جدید ذهنی و گشایشی که از آن پس حاصل می شود امکان مؤثر واقع شدن معالجات بیشتر میسر می گردد. عدهای را عقیده براین است که بین سنین ۳ تـا ۷ سـالگی شایعترین دورهء ابتدا به لکنت زبان میباشد. همچنین یکی از مواقعی که لکنت زبان خیلی شایع است هنگام ورود به مدرسه و صحبت کردن در حضور جمع، میباشد.