طبق سیره اهل بیت (ع) آن چیزی که صحیح است وارد کردن کودک به جامعه و زندگی اجتماعی است. در سیره ی اهل بیت (ع) جایی نیامده است که آنها فرزندان خود را در محیط خانه محدود یا ارتباط آنها را با دیگران قطع کرده باشند، بلکه بالعکس. به عنوان مثال در سیرهی تربیتی […]
طبق سیره اهل بیت (ع) آن چیزی که صحیح است وارد کردن کودک به جامعه و زندگی اجتماعی است. در سیره ی اهل بیت (ع) جایی نیامده است که آنها فرزندان خود را در محیط خانه محدود یا ارتباط آنها را با دیگران قطع کرده باشند، بلکه بالعکس.
به عنوان مثال در سیرهی تربیتی حضرت زهرا (س) مشاهده میکنیم که ایشان اجازه میداند که امام حسن و امام حسین (ع) در همان دورهی طفولیت وارد مسجد پیامبر (ص) شوند و بازی میکنند.
در بسیاری از مواقع دلیل خجالت کودکان ایمن نبودن و ترس از پذیرفته نشدن است. اگر از همان ابتدا به کودک تان یاد دهید تا برای خود ارزش قائل شود، اعتماد به نفس او به تدریج افزایش خواهد یافت و قادر خواهد بود با کودکان دیگر ارتباط برقرار کند. تحسین و تشویق کردن کودکان برای کارهای خوبی که انجام می دهند می تواند بسیار موثر واقع شود.
پدران و مادران باید به تدریج در محیط خانه، روحیات اجتماعی را در کودکان پرورش دهند. پس از محیط خانه، مدرسه وظیفه دشواری در تربیت اجتماعی کودک به عهده دارد. بنابراین وظیفه اساسی معلمان و مربیان مدارس این نیست که کودک را تنها به گوش دادن وادار سازند و مغز آنان را از معلومات پر سازند.