کودکان در مقابل سفر رفتن والدین بدون آنان واکنش‌هایی را از خود نشان می‌دهند. این واکنش‌ها ناشی از اضطراب جدایی است. کودکان شش ماه تا دو سال، بیش از همه احساس ناراحتی می‌کنند. البته می‌دانیم که هیچ پدر و مادری کودک شش ماهه خود را تنها نمی‌گذارد تا به هوس دوران نامزدی به مسافرت غیر ضروری برود اما همه این ها برای شرایطی خاص گفته می‌شود.

در این سنین بیش از هر چیز برای کودک، آرامش مهم است و هر گونه تغییر در وضعیت خانواده، آرامش او را به هم می‌زند، حال ممکن است این تغییر، سفر یا مورد دیگری باشد. درباره کودکان در این سن، بیشتر باید روی پرستار کودک حساب کنید و حفظ آرامش کودک و مواردی را به او درباره مسایل خاص نگهداری کودک‌تان گوش‌زد و یادآوری کنید.

اگر کودک‌تان در سنین پیش ‌دبستانی است، به طور معمول می‌فهمد که چرا والدینش به سفر می‌روند اما گاهی ممکن است آن را به خود بگیرد و احساس کند حتما کار بدی انجام داده است که پدر و مادرش او را تنها می‌گذارند و این نوعی جریمه برای او محسوب می‌شود. بسیار مهم است که موضوع را کاملا برای او توضیح دهید و روانش را آرام نگه دارید. گاهی کودکان پیش دبستانی به علت سفر والدین خود رفتاری می‌کنند که از سن آن ها پایین‌تر است.

به‌ طور مثال، ممکن است شیشه شیر خود را بخواهند یا خود را لوس کنند و نق بزنند و ادای بچه‌های کودکان کم‌سن‌تر از خود را دربیاورند. در این هنگام باید به او یاد دهید که این کارها، شما را از مسافرت‌تان منصرف نمی‌کند اما علت موضوع را برای او کاملا توضیح دهید.

اگر فرزندتان در سنین مدرسه و در دوران ابتدایی است، ممکن است احساسات خود را به صورت غمگین بودن یا عصبانیت نشان دهند و حتی با وجود چنین احساسی، به روی خود نیاورد اما شما باید آنان را درک کنید و نشان دهید که احساس‌شان را می‌فهمید. کودکان مدرسه‌ای شش تا هشت ساله اغلب وسیله‌ای از پدر و مادر را در کنار و نزدیک خود نگه می‌دارند تا غم دوری را بهتر تحمل کنند.

کودکان بزرگ‌تر (به طور مثال، ۹ تا ۱۲ ساله) کمی‌ دمدمی‌ مزاج‌اند یعنی ممکن است به علت سفر والدین خود در یک لحظه عصبانی و در لحظه‌ای دیگر بی‌تفاوت باشند. برای این کودکان بهتر است برنامه زمان‌بندی شده و جدول کاری برای فعالیت روزمره‌شان در زمان نبودن شما در منزل پی‌ریزی کنید و به آنان اطمینان خاطر دهید که در هنگام سفر، دلتان برای او خیلی تنگ می‌شود اما پرستار او به خوبی از او مراقبت و محافظت خواهد کرد.

شاید کار با فرزندان نوجوان راحت‌تر باشد اما از طرفی به علت حس استقلال‌طلبی و کسب هویت نوجوانان، ممکن است به وجود پرستار مراقب احساس نیاز نکند وهمین کار را مشکل می‌کند چون اگر با شما موافق هم باشد، ممکن است در زمان نبودن شما در منزل، با پرستارش بدرفتاری کند. بهتر است برای او توضیح دهید که حضور پرستار (کسی که می خواهد از کودک مراقبت کند) برای مراقبت بیشتر از اوست و برای فعالیت‌های روزمره و گذراندن امور روزانه است که پرستار در آنجا حضور دارد.

به هر حال اگر نوجوان‌تان در حدی است که می‌تواند از خود مراقبت کند و می‌خواهد تنها بماند، بهتر است قوانینی را با جدیت به اجرا بگذارید و سر حرف خود در مورد آن قوانین بمانید و در ضمن به همسایه یا دوست خود برای سرکشی و جویا شدن از اوضاع و احوال فرزندتان گوشزد کنید و فردی مسئول را در جریان سفر خود بگذارید.