آگاهی خانواده ها نسبت به این اختلال می تواند منجر به تشخیص و شناسایی زود هنگام این کودکان شود. خانواده ها باید فرا بگیرند که با چه ادبیاتی با این افراد رفتار کنند، یا چه فضایی را در خانه برای آنان فراهم کنند تا زندگی با آرامشی داشته باشند. با آموزش می توان فضای رشد، مهارت آموزی و توانمندسازی کودکان مبتلا به اختلال اتیسم را به نحو مطلوب فراهم کرد تا آنان زندگی تا حد ممکن عادی را در جامعه داشته باشند.

اتیسم یک اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می شود و با تاثیر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند. این اختلال روی رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشکل دارند.

این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای مبتلایان دشوار می سازد و در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز از آنان دیده می شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی ) نیز حساسیت های غیر معمول نشان دهند.

برخی از شایع ترین علایم بیماری اتیسم عبارتند از :

• دیر به حرف افتادن یا عدم تمایل به صحبت کردن؛ ۴۰ درصد از افراد مبتلا به اوتیسم هرگز صحبت نمی کنند.
• مشکل در درک دیدگاه گوینده
• استفاده از کلمات و عبارت های تکراری
• تکرار رفتارهای کلیشه ای مانند تکان دادن دست یا بدن
• تمرکز طولانی مدت روی اشیا
• خودزنی
• پرخاشگری
• ناتوانی در بیان اسم
• ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی
• علاقه به بازی های تکراری
• خیره شدن به یک شی یا تصویر
• فقدان حس همدلی و به اشتراک گذاشتن احساسات
• عدم تمایل به ایجاد دوستی با هم سن و سالان