هر نسلی وقتی به دوره «نوجوانی» می‌رسد مهمتر از قبلش می‌شود. چون ماموریت پیدا می‌کند تا پرچم جامعه‌اش را در دست بگیرد.

انقلاب اسلامی را نسل اولی‌ها پیروز کردند. آن‌ها نسل موسسند. حکومت اسلامی را آن‌ها بنا کردند.

نسل دوم حافظ مرزهای فیزیکی بودند. جنگ تحمیلی با فداکاری و ایثار این نسل به دفاع مقدس تبدیل شد. آن‌ها نگذاشتند پرچم نسل اول حتی یک میلی‌متر جابجا شود.

نسل سوم همان دهه شصتی‌ها هستند. دهه شصتی‌ها که از نسل گذشته‌شان امنیت نظامی را به ارث برده بودند؛ در دوران  نوجوان‌یشان، مصادف با چالش انقلاب اسلامی در محیط‌ های نظری و دانشگاهی شد. استقبال‌ نسل سوم از اعتکاف‌ها، هیئات، راهیان نور و تشییع پیکر شهدا در شهرها (که این دو تای آخر میراث نسل دوم است) نمادها و نشانه‌های اتصال نسل سوم به نسل دوم انقلاب بود.

نسل چهارم انقلاب اگر به محتوا مجهز باشد، اگر حواسش باشد می‌تواند راه‌حل انقلاب اسلامی را با ابزاری که دارد به دنیا منتقل کند. به همین دلیل باید همانطور که ابزارش بین‌المللی است؛ نگاهش و تحلیلش هم بین‌المللی باشد.

هفتادی‌ها تجربه متفاوت دیگری هم دارند. امروز دهه هفتادی‌هایی در سراسر دنیا هستند که در خاک آرمیده‌اند و محل عروجشان دمشق است و سامرا. آن‌ها را “شهدای مدافع حرم” می‌نامیم. این شهدا فقط از جوانان ملت ایران نیستند بلکه جوانانی از لبنان و عراق و افغان و … هستند که دوش به دوش یکدیگر خارج از مرزهای جغرافیایی از ارزش‌هایمان دفاع می‌کردند.

تجربه سوم هفتادی‌ها این است که آن‌ها می‌بینند شهدای امروز انقلاب اسلامی شهدای نخبه ی علمی هستند. شهید احمدی روشن، شهید شهریاری و …

(بیانات رهبر انقلاب اسلامی در دیدار اساتید دانشگاه مرداد 1388)