قرآن، کلام اعجاز آمیز خداوند بزرگ است که برای هدایت بشر به رسول گرامی اسلام وحی شد. همزمان با نزول این وحی الهی بر رسول گرامی اسلام، به وسیله یاران آن وجود مقدس، نوشته می شد و در مصحف ها نگهداری می گردید. نامگذاری این مصحف شریف نیز یک نامگذاری خاص، منحصر به فرد و جدید است.

انتخاب این نام (قرآن) برای این کتاب بدین لحاظ است که…

1) مردم پیوسته متوجه خواندن آن باشند و نباید آن را متروک بگذارند.

2) این کتاب، مرتبه ای از کلام، بلکه علم الهی است. مقام حقیقی آن بسیار بالاتر از آن است که به صورت الفاظ درآید. ولی خداوند متعال بر مردم منّت گذاشته و آن را چندان تنزل داد تا به صورت الفاظ خواندنی درآمد و این نام برای آگاهی دادن به این مطلب است.

3) این کتاب را خدای متعال برای پیغمبر خوانده است. چنان که در سوره قیامت آیه 18، می فرماید:

«فاذا قرأناه فاتّبع قرآنه»

«پس آن گاه که آن را خواندیم، خواندنش را پی گیر.»

امام على(ع)، در توصیف و تعریف قرآن چنین مى‏‌گوید:

«قرآن آن نور مطلق است که غروب و افول بر آن راه ندارد، چراغ روشنى است که به خاموشى نمى‏‌گراید، آن دریاى ژرف و پهناورى است که عمق آن پیدا نیست، آن راه راست و مستقیمى است که رهروانش را گمراه نمى‌‏سازد، پرتو تابانى است که ظلمت و تاریکى به آن راه ندارد.»

قرآن چراغ هدایت…

نور هم روشن است و هم روشن‌گر و به انسان و برخی از موجودات دیگر کمک می‌کند تا راه خود را بیابند، قرآن نیز به انسان کمک می‌کند تا راه را از بی‌راهه، سره را از ناسره تشخیص دهند.