ژانویه 21
بازدید : 879
نظرات : بدون دیدگاه
استرس عامل اصلی تیک

تیک به معنای انقباض عضلانی سریع و غیرقابل کنترل است و استرس و اضطراب از دلایل اصلی ابتلا به تیک‌های عصبی هستند. تیک‌های گذرا در کودکان بسیار شایع هستند، این تیک‌ها در کمتر از یک سال بهبود پیدا می‌کنند و تا ۱۲ سالگی در کودکان به‌وجود می‌آیند.احتمال ابتلا به تیک در مردان سه برابر بیشتر […]

تیک به معنای انقباض عضلانی سریع و غیرقابل کنترل است و استرس و اضطراب از دلایل اصلی ابتلا به تیک‌های عصبی هستند. تیک‌های گذرا در کودکان بسیار شایع هستند، این تیک‌ها در کمتر از یک سال بهبود پیدا می‌کنند و تا ۱۲ سالگی در کودکان به‌وجود می‌آیند.احتمال ابتلا به تیک در مردان سه برابر بیشتر از زنان است، باید این مساله را درک کنیم که استرس عامل بسیاری از بیماری‌ها از جمله افسردگی، پرخوری عصبی، مشکلات دستگاه گوارش و… است. ‌ بسیاری از تیک‌ها در مسیر رشد و پرورش کودک طبیعی هستند، اما والدین با ناآگاهی به بیشتر شدن تیک‌ها کمک می‌کنند. تیک‌های حرکتی و صوتی دو نوع تیک هستند، تیک حرکتی ناگهانی‌تر اتفاق می‌افتد و فرد در مقابل کنترل آن‌ها ناتوان است. این تیک‌ها در صورت، پا، شانه و… بروز پیدا می‌کنند.

در تیک‌های صوتی علاوه بر تکان دادن عضلات صدایی نیز توسط شخص تولید می‌شود، این صدا می‌تواند به‌ صورت سرفه، عطسه و.. باشد. علت تیک‌های عصبی می‌تواند به عوامل محیطی و زیستی نیز مربوط باشد، در یک سوم موارد تیک‌ها پایه ژنتیکی دارند، اما در زمان فشارهای عصبی این تیک‌ها بیشتر می‎شود. ‌ عدم توجه به تیک می‌تواند موجب کمتر شدن آن شود، تیک‌ها می‌توانند به‌صورت وسواس نیز بروز پیدا کنند، با کاهش استرس، اضطراب و فشارهای عصبی تیک‌ها را سریع‌تر می‌توان کنترل کرد، هدف از درمان تیک حذف کامل آن نیست، بلکه می‌خواهیم احساس ضعف را از کودکان دور کنیم تا بتوانیم تیک‌ها را راحت‌تر کنترل کنیم.

علاوه بر درمان دارویی درمان‌های دیگری نیز برای بهبود تیک وجود دارد، با ایجاد آرامش و حذف موقعیت‌های تنش‌زا می‌توانیم به کمتر شدن تیک کمک کنیم، علاوه بر این توصیف و تکرار تیک در آیینه و پیدا کردن جزئیات یک تیک نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد. ‌ درمان با طب سنتی نیز برای کاهش تیک مفید است، خوردن سنبل‌الطیب با عسل در اول صبح و بهارنارنج با عسل از جمله این‌درمان‌ها هستند. اگر افراد با نشانه‌های طولانی‌‎مدت تیک مواجه شدند، باید به یک روان‌شناس یا روان‌پزشک مراجعه کنند.

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما