رفتار نوع دوستانه

همدردی و همدلی به شما اجازه می دهد خود را جای دیگران بگذارید. به شما توانایی درک دیدگاه یا موقعیت شخص دیگر و ارائه حمایت احساسی را می دهد. همدلی یعنی قدرت نزدیکی احساسی با کسی دیگر. همدردی یعنی احساس نگرانی برای کسی که غمگین یا نیازمند است. همدردی و همدلی به فرزندان تان اجازه […]

همدردی و همدلی به شما اجازه می دهد خود را جای دیگران بگذارید. به شما توانایی درک دیدگاه یا موقعیت شخص دیگر و ارائه حمایت احساسی را می دهد. همدلی یعنی قدرت نزدیکی احساسی با کسی دیگر. همدردی یعنی احساس نگرانی برای کسی که غمگین یا نیازمند است.
همدردی و همدلی به فرزندان تان اجازه می دهد دیدگاه های افراد دیگر را ببینند. آن ها اصولی را برای «رفتار نوع دوستانه» و کمک به دیگری بدون توقع منفعتی عینی در عوض آن شکل می دهند. فرزندانی که قادرند خصلت های همدردی و همدلی را رشد دهند به صبوری و دلسوزی، درک نیازهای دیگران و کنترل بهتر خشم تمایل بیشتری دارند و احتمالا مهارت ها و روابط اجتماعی بهتری خواهند داشت. کودکانی که در تشخیص احساسات غیر کلامی دیگران پیش تر بوده اند هر چند بهره هوشی آن ها بیش از سایر دانش آموزان نباشد، ولی پر طرفدار و از نظر احساسی با ثبات ترند و در مدرسه خوب برنامه اجرا می کنند. کودکانی که فاقد این ویژگی ها هستند ممکن است بیشتر پرخاشگر باشند و در روابط اجتماعی خود بیشتر دچار مشکل شوند.

همدلی و همدردی ممکن است به طور طبیعی در برخی از کودکان نسبت به مردم ایجاد شود، اما شما می توانید با مطرح کردن یک مثال خوب یا با صحبت کردن در مورد احساسات یا ابراز احساسات فرزندان خود، نقش مهمی در آموزش آن ها داشته باشید تا احساسات خود را درک و سعی کنند خود را جای دیگران بگذارند. شما می توانید با صحبت کردن طبیعی و مرتب با فرزندان تان در مورد احساسات شان به آن ها کمک کنید تا مهارت هایی پیدا کنند که در هر جنبه از زندگی، از مدرسه تا محل کار و روابط دیگر به کار می آید. وقتی فرزندتان سعی می کند با شما حرف بزند مهم تر از تمام جملاتی که می گویید برخورد شماست. اگر حالت شما همراه با درک، دلسوزی یا همدردی نباشد هر چه را که می گویید ریاکارانه، دروغ و تهی از احساس می پندارد.

متاسفانه برخی والدین کودکان را ملامت می کنند، حرف شان را قطع می کنند و به گونه ای در حضور آن ها با دیگران صحبت می کنند که انگار فرزندشان وجود ندارد. گمان می رود که آن ها تظاهر می کنند که برتر و قدرتمندتر هستند. این کارها هیچ تاثیری در تقویت عزت نفس کودک، ایجاد اتحاد خانواده یا تقویت ارتباط ندارد. بگذارید فرزندتان زمان داشته باشد تا جملات خود را شکل دهد و آنچه می خواهد بگوید به پایان برساند. فرزندان آهسته تر از بزرگ ترها فکر می کنند. وقتی حرف فرزند خود را قطع می کنید این پیام را انتقال می دهید که واقعا به آنچه می گوید توجه ندارید.

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما