تمام بار زحمت تعلیم و تربیت کودکان استثنایی بر دوش مادران است، این مادران در خانه و از سوی همسرانشان که هیچ مشارکتی در تربیت کودک ندارند و  مورد شماتت قرار می گیرند. نامی که برای این کودکان انتخاب کرده ایم بدین معنا نیست که جامعه از آن ها فرار کند بلکه باید به این کودکان احترام گذاشت چون جامعه نسبت به آن ها وظیفه و مسئولیت دارد.

«اگر ما نیاز کودکان استثنایی را با سایر انسانها یکسان بدانیم هیچگاه آنها را از هم جدا نمی کنیم.»

نباید تبعیض و تحقیر در این خانواده ها وجود داشته باشد و روش تربیتی شان باید قاطعانه و آزادمنشانه باشد در غیر این صورت این کودکان در فضای هرج و مرج رشد نخواهند کرد. محبت بدون افراط و تفریط، ترحم و بدون در نظر گرفتن معلولیت از دیگر نیازهای کودکان استثنایی است. گاهی اوقات والدین ترحم و دلسوزی می کنند و خیلی از موارد را در نظر نمی گیرند و همین باعث بروز مشکلاتی در مدرسه می شود.

کودکان استثنایی جز سرزنش و تحقیر چیزی دیگری نمی بینند. تکریم و احترام یکی دیگر از خواسته های کودکان استثنایی است اما متاسفانه این کودکان جز سرزنش و تحقیر چیز دیگری نمی بینند.

کودکان استثنایی نسبت به مسائل مذهبی آگاهی ندارند. باید برای پدران احساس مسئولیت در تربیت کودک با نیازهای ویژه ایجاد کرد و به آنها فهماند که این کودک فرزند هر دوی آنها است و یک نفر نباید به تنهایی تمام بار مسئولیت را بر دوش کشد.

نیاز به تعلیم دینی از اساسی ترین نیازهای کودکان استثنایی است،  این کودکان از مسائل مذهبی اطلاعی ندارند و باید آموزشها در این زمینه تقویت شود چرا که آنها نیز به صحبت کردن با خدا نیاز دارند اما روش و نوع آن فرق می کند که باید فرا گیرند.

همچنین تغذیه سالم و رژیم غذایی مناسب از دیگر نیازهای کودکان استثنایی است. در واقع باید مراکزی برای مشاوره غذایی این کودکان راه اندازی شود و خانواده های آنها را در این زمینه کمک کند.