حس حسادت را در او شعله ور نکنید!

وقتی انسان با پیشرفت یا موفقیت بیش از اندازه دیگران مواجه شود، حالتی به او دست می دهد که به  آن احساس حقارت می گویند. درجات این احساس در افراد مختلف متفاوت است. اگر احساس حقارت در فردی شدت یابد به صورت حسادت در می آید. حسادت در افراد مختلف شدت و ضعف دارد لیکن […]

وقتی انسان با پیشرفت یا موفقیت بیش از اندازه دیگران مواجه شود، حالتی به او دست می دهد که به  آن احساس حقارت می گویند. درجات این احساس در افراد مختلف متفاوت است. اگر احساس حقارت در فردی شدت یابد به صورت حسادت در می آید. حسادت در افراد مختلف شدت و ضعف دارد لیکن بزرگسالان به علت موقعیت اجتماعی و اهمیتی که برای روابط اجتماعی قائل هستند، این احساس راکمتر از خردسالان ظاهر می سازند.

 

بهترين راه از بين بردن زمينه حسادت در کودکان، به کارگيری عدالت و رعايت مساوات در بين فرزندان و توجه و محبت به همه آن‌ها است. اين نکته در آموزش‌هاي تربيتي اسلام آمده و سفارش شده است که نسبت به فرزندانتان به عدالت رفتار کنيد.

 

پدري با دو فرزند خود شرفياب محضر پيامبر اکرم (صلّی الله‌ عليه‌ و آله) بود. يکي از فرزندان را بوسيد و به فرزند ديگر اعتنا نکرد. حضرت که اين رفتار را مشاهده کرد به او فرمود: چرا با فرزندان خود به طور مساوي رفتار نمیکنی؟ رسول خدا(ص) همچنين میفرمايد: «اِتَّقُواللّهَ و اعْدِلوا بَينَ اَولادِکُم…؛ تقوا پيشه کنيد و بين فرزندانتان به عدالت رفتار کنيد.»

 

رعايت مساوات برخي مواقع خيلی مشکل است، اما باز نهايت سعیتان را بکنيد. از امام جعفر صادق(ع) روايتي چنين نقل شده است: به خدا قسم رفتار من با بعضی از فرزندانم از روي تکلف و بی ميلی است؛ او را روی زانوی خود می نشانم، محبت بسيار می کنم و از وی قدردانی می نمايم با آنکه اين‌ همه احترام و محبت شايسته فرزند ديگر من است و من به اين تکلّف تن در می دهم تا فرزند شايسته‌ام از شر آنان مصون باشد و اينان با برادر خود رفتاری را که برادان يوسف با وی کردند ننمايند.

 

از برچسب زدن بی اساس به کودکان پرهيز کنيد؛ در مواقعی ديده می شود که ديگران کودک را به دليل اين که وسايل و اسباب‌بازی های خود را به کودکان ديگر نمی دهد، وی را دعوا کرده و او را متهم به حسادت میکنند، اما در واقع اين‌چنين نيست و اين حالت طبيعت کودکی است.

 

آن‌چه که در اين مورد گفتنی است، اين که هرچقدر سن کودک کمتر باشد به همان اندازه نيز خودمحوری و خودبينی کودک بيشتر می شود. کودک اشيای اطراف خود را جزء وجود خود قلمداد می کند و نمی تواند تحمل کند که ديگری به حيطه وجودی او تجاوز کند.

 

به جهت رفع اين نوع ذهن‌مشغولی بايد از خود بردباری نشان دهيد تا در اثر گذشت زمان و تعامل با ديگران، کودک به مرحله‌ای از رشد می رسد که روانشناسان از آن به ميان‌ واگرايی (يا از خود به درآيی) ‌تعبير می کنند؛ در اين موقع کودک به تدريج می فهمد که واقعيت‌ها از محدوده او فراتر است و متوجه نيازها و علايق ديگران نيز می شود و بهتر با آن‌ها کنار می آيد.

 

يکي از عوامل عدم سهيم کردن ديگران در وسايل شخصی، اين است که کودک ترس از اين دارد که اسباب‌بازی ها و لوازم شخصی او توسط ديگران خراب و شکسته شود. بنابراين براي اين که بر اين دغدغه کودک چيره شويد،  بايد به او بياموزيد که دوستانش به مراتب مهمتر از اسباب‌بازی هايش است؛ چون اگر اسباب‌بازی شکسته شود می توان دوباره اسباب‌بازی تازه‌ای را خريد و ليکن وقتی که فرد دوستی را از دست بدهد، نمی تواند دوست و همبازی ديگري را از طريق خريدن جايگزينش سازد.

 

نکته مهم ديگري که در اين رابطه بايد بدان توجه داشته باشيد، اين است که خسّت و سخاوت کودک رابطه تنگاتنگی با خودپذيری و عزت نفس او دارد؛ به اين معنی که، هرچقدر عزت نفس کودک بيشتر باشد به همان اندازه سخاوت و بخشندگی او افزايش می يابد. سعی کنيد کودک خود را عشق باران کنيد تا بدين وسيله خودپذيری کودک افزايش يافته و خودخواهی و خودبينی او زايل گردد.

 

راه ديگر نهادينه کردن همدلی و غيرپذيری در کودکانی است که او را به سوی فعاليت‌های خيريه و ياری گرانه سوق داده تا اين مهم در کودک ريشه‌دار شود.

بزرگ سالان و مربیان باید از مقایسه ی کودکان با یک دیگر و تبعیض بین آن ها شدیدا پرهیز نمایند و به کودکان خود توجه یک سانی داشته باشند و اگر قصد تشویق یکی از آن ها را دارند، نباید موجبات رنجش دیگران را فراهم کنند. کودکان در سن 3-6 سالگی علاقه ی شدیدی به مربی خود دارند و سعی می کنند توجه او را به خود جلب نمایند. بنابراین مربیان باید توجه داشته باشند که اگر کودکی بیش از اندازه مورد محبت قرار گیرد، حسادت سایر کودکان را برمی انگیزد.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما