کودک‌آزاری عبارت است از آسیب یا تهدید سلامت جسم و روان و یا سعادت و رفاه و بهزیستی کودک به دست والدین یا افرادی که نسبت به او مسئول هستند. همچنین کودک‌آزاری شامل سوء استفاده جسمی، جنسی و مسامحه در مورد کودک.

کودک‌آزاری جنسی همیشه به‌صورت وحشتناک و خشونت‌آمیز آن یعنی برقراری رابطه جنسی کامل و با توسل به زور بر کودک نیست. بیشتر کودک‌آزاری‌ها توسط افراد نزدیک خانواده اتفاق می‌افتد و بتدریج بیشتر می‌شود و در نتیجه، نیازی به اعمال زور و خشونت نیست.

متجاوز جنسی هم برخلاف باور عمومی همیشه یک فرد مهاجم و خطرناک نیست بلکه گاهی از نزدیکانی است که حتی فکرش را هم نمی‌کنیم؛ افرادی که با کودک رابطه نزدیک و صمیمی دارند، با او مهربان هستند و در عین حال او را درگیر رابطه جنسی هم می‌کنند.

اولین دسته کودک‌ آزاری جسمی ‌(Physical child abuse) است که عبارت است از جراحت جسمانی کودک زیر 18 سال توسط فردی که مسئول نگه‌داری و محافظت از کودک است؛ تحت شرایطی که نشان دهد بهداشت و بهزیستی کودک در معرض خطر یا تهدید است.

 دومین دسته کودک‌آزاری جنسی (Sexual child abuse) است که برای آن تعاریف گوناگونی ارائه شده است؛ از جمله اینکه آزار جنسی درگیر کردن کودک در فعالیت‌هایی است که منجر به ارضای جنسی افراد بزرگسال می‌شود، یا عمل تحمیلی جنسی بر علیه کودکی که فاقد تحول شناختی، هیجانی و جسمی هستند، و یا سوءاستفاده جنسی با تماس‌ها و تعاملات بین کودک و فرد بالغی که می‌داند کودک را به منظور تحریک جنسی مورد استفاده قرار داده است.

سومین دسته بی‌توجهی یا غفلت (Neglect) است. عدم فراهم آوردن احتیاجات غذایی، پوششی، مسکن و بهداشت و مراقبت طبی؛ از جمله موارد این دسته است. البته غفلت همیشه عمدی نیست، بلکه فقدان آگاهی، مشکلات مالی و سایر عوامل ممکن است مانع کفایت والدین در جهت سرپرستی و پرورش فرزند شود.