محبت كردن به بچه های نوپا نيز مثل محبت به نوزادان است با اين تفاوت كه بر صحبت كردن با آن ها و تشويق به يادگيری مهارت هايی مثل راه رفتن، غذا خوردن و لباس پوشيدن تاكيد بيشتری می كنيم. بچه های پيش دبستانی و در سن آمادگی، به سرعت در بيشتر مهارت های شخصی خود مستقل شده و نياز دارند برای رشد علائق شان، بيشتر در دنيای اطراف خود سير كنند. اگر با تشويق و محبت، آنها را در انجام كارهايشان حمايت كنيم، دنيای اطراف خود را شجاعانه كشف خواهند كرد.

كودكانی كه از محبت و امنیت عاطفی بیشتری برخوردار هستند بهتر می توانند با دیگران ارتباط برقرار كنند. كودكی كه محبت كافی ندیده آمادگی انحرافات اخلاقی و انواع اختلالات رفتاری را دارد.

كودک در اثر محبت پدر و مادر دچار سرور و شادمانی می گردد. لذا این شادی را با دیگران تقسیم می كند و آن را به صورت محبت كردن به دیگران ابراز می نماید. كودكانی كه در سالهای اولیه زندگی از محبت والدین یا سایر بزرگسالان محروم بوده اند در دوران بلوغ و سالمندی دچار ناراحتی های شدید عاطفی می گردند و طغیان و سركشی، بی اعتنایی و خصومت نسبت به دیگر افراد در آن ها ظاهر می شود.

اما مسئله اساسی این است كه تأكید بر محبت به معنای افراط و زیاده روی در آن نیست. محبت باید چنان باشد كه اولاً فرزندان بیش از حد وابسته بار نیایند و بتوانند روی پای خود بایستند و استقلال و اعتماد به نفس داشته باشند. ثانیاً از خودراضی، پرتوقع و لوس نشوند، چرا كه در جامعه نمی توانند به خواسته های خود برسند و درنتیجه سرخورده، مأیوس و افسرده می شوند. در پاره ای اوقات اتفاق می افتد كه مادر به سبب عشق و محبت و علاقه بیش از اندازه به فرزند خود باعث ناراحتی او می شود و آرامش و آسودگی خاطر را از كودك سلب می كند.

محبّت به کودک بدان معنا نیست که از تربیت او غافل شویم و اجازه دهیم هر کاری که خواست انجام دهد و اظهار محبّت که وسیلهی تربیت است، نباید مانع آن شود. بنابراین بهترین پدران و مادران کسانی هستند که حساب دوست داشتن فرزندان را از تربیت آنها جدا سازند. فرزندان خود را صمیمانه دوست بدارند ولی با چشم واقعبین عیب ها و صفت های ناپسند آن ها را نیز بنگرند و خردمندانه آن را اصلاح نمایند.

کودک باید این مطلب را بداند که در انجام کارهای زشت آزاد نیست و مؤاخذه خواهد شد. او باید همواره بین خوف و رجا زندگی کند؛ به محبّت های پدر و مادر امیدوار بوده، از تندی آنها در برابر کارهای خلاف، بترسد. پدر و مادری که به فرزند خویش علاقه دارند، باید بدانند که فرزندشان همیشه کوچک و در کنار آنان نیست بلکه در آینده بزرگ شده، ناچار است در اجتماع زندگی کند و با مردم معاشرت داشته باشد.

اسلام نیز پیروان خود را از زیاده روی و افراط در محبّت به فرزندان خود و نازپرورده بار آوردن آن ها، بر حذر داشته و آنان را مورد نکوهش قرار داده است، چنان که امام باقر (ع) در این رابطه می فرمایند: «بدترین مردم کسی است که در محبّت به فرزند خود، زیاده روی می کند.»

این افراد با محبت های بیجای خود آنان را انسان هایی ضعیف بار می آورند. هر کودکی ممکن است، گاه با پیشامد ناخوشایندی روبهرو شود. والدین ناآگاه با محبّت های بیجا، مراتب ناراحتی و تأثر خود را نشان میدهند. این واکنش های نادرست باعث میگردد که از این پس، کودک در برابر هر پیش آمدی، طلبکار و مستحق نوازش ببیند. تکرار چنین محبّت-های بیجایی از طرف والدین، به تدریج خودبینی و خودپسندی را در نهاد کودک رشد داده و او را لوس و نازپرورده میکند.