تقریباً در ذهن تمامی ما اینگونه جا افتاده که مهمترین نقش تربیتی از آن مادران است البته نمیتوان منکر اهمیت نقش مادران در تربیت کودک شد، ولی نباید بهدلیل اهمیت بیش از حد نقش مادران از نقش پدران غافل شد. پدر نقش حامی و پشتبان را در زندگی کودک ایفا میکند. هر قدر کودک پدرش […]
تقریباً در ذهن تمامی ما اینگونه جا افتاده که مهمترین نقش تربیتی از آن مادران است البته نمیتوان منکر اهمیت نقش مادران در تربیت کودک شد، ولی نباید بهدلیل اهمیت بیش از حد نقش مادران از نقش پدران غافل شد. پدر نقش حامی و پشتبان را در زندگی کودک ایفا میکند. هر قدر کودک پدرش را قدرتمندتر درک کند، بیشتر احساس امنیت میکند. منظور از قدرت، قدرت بدنی نیست. بلکه مقصود اقتدار و قدرت حل مسائل و مشکلات به بهترین و منطقیترین نحو میباشد.
این حالت را اغلب ما تجربه کردیم که تعریف پدرانمان از ما و مورد تأیید آنها بودن برایمان خوشایندتر بوده تا مادرانمان، چون احساس میکنیم تعریف پدر صرفاً براساس دوست داشتن ما نیست بلکه مبتنی بر واقعیت است، پس با شنیدن تعاریف آنها بیشتر به توانایی هایمان ایمان میآوریم. دقت کنید که این اتفاق زمانی میافتد که ما پدرانمان را بهعنوان یک انسان قوی قبول کرده باشیم.
مشارکت پدر در کارهای کودک باعث افزایش سطح سلامت روانی کودک در بزرگسالی میشود. کودکانی که با پدران خود تعامل داشتهاند، در دوره نوجوانی استرس کمتری را تجربه میکنند و در دوره بزرگسالی بهتر میتوانند مشکلات خود را حل کنند. همینطور، از سازگاری بهتری نیز برخوردار خواهند بود