در میان پدیده های عالم آفرینش، انسان را باید پیچیده ترین و شگفت ترین آنان دانست که به همین دلیل ناشناخته ترین آنان نیز محسوب می گردد. یکی از مجهولات در مورد انسان همین مساله فطریات انسان است که مورد سؤال شما نیز قرار گرفته است.فطرت انسان به معنی ویژگی هایی است که تکوینا در اصل خلقت و آفرینش انسان به کار رفته است و تکوینی نیز یعنی اینکه اکتسابی نیست، بلکه از نهاد انسان و سرشت او سرچشمه گرفته است.

فرزند انسان نتیجه آمال و آرزو های او می‌باشد؛ زیرا که او ثمره حیات وی محسوب می‌گردد که به عنوان جانشین در روی زمین باقی می‌ماند. شایسته است که این نماینده واقعی انسان، به خصوصیات ویژه‌ ای آراسته گردد، و نمی‌توان به این هدف نایل گردد؛ مگر اینکه فرزند را به آداب نیکو تربیت نمود.

کودک در سنین اول زندگی خود فاقد هر گونه ادراکی است. اما احساس او کامل است. در مورد خالی الذهن بودن کودک از ادراک، خدای تعالی در قرآن کریم، سوره نحل آیه 78 می‌فرماید: «خداوند شما را از شکم‌ های مادرانتان خارج کرد در حالی که چیزی نمی‌دانستید.» به تدریج که کودک رشد می‌کند؛ اطلاعات و ادراکات محیطی؛ ذهن او را فرا می‌گیرند. ذهن و قلب کودک همچون آینه شفاف است که هر گونه محرکی را در خود منعکس می‌سازد. هر گونه ادراکی که در حد توانایی ذهنی به کودک ارائه شود، به سرعت آن را جذب می‌کند.