آوریل 19
نویسنده : فاطمه خوش بیانی
بازدید : 963
نظرات : بدون دیدگاه
حفظ حرمت و کرامت او

کودکان گرچه در کرامت با بزرگسالان مساوي اند، اما بايد از احترام بيشتري برخوردار باشند و اين به دليل نقشي است که اين احترام مي تواند در تربيت آن ها داشته باشد. انسان داراي حب ذات است و هر انساني خود را دوست مي دارد و در جهت حفظ حرمت خود مي کوشد و از […]

کودکان گرچه در کرامت با بزرگسالان مساوي اند، اما بايد از احترام بيشتري برخوردار باشند و اين به دليل نقشي است که اين احترام مي تواند در تربيت آن ها داشته باشد. انسان داراي حب ذات است و هر انساني خود را دوست مي دارد و در جهت حفظ حرمت خود مي کوشد و از موقعيتي که در آن احساس بي حرمتي کند مي پرهيزد و با آن مقابله مي کند. امام صادق (ع) در اين باره مي فرمايد: قلب انسان ها چنان سرشته شده که هر کس به انسان احسان کند، او را دوست مي دارد و هر کس به او بدي کند، او را دشمن مي دارد.

 

بنابراين، اگر کودک از والدين و مربيان خود احساس بي احترامي کند، ديگر سخنان و تعليمات آنان، نه تنها اثر تربيتي ندارد که اثر معکوس و ضد تربيتي نيز خواهد داشت؛ چون کودک بغض آن ها را در سينه خواهد داشت و پذيراي حرف هاي آنان نيز نخواهد بود.

 

تربيت با بي تربيتي خود نوعي تناقض آشکار است و محال. بنابراين، اگر هيچ يک از دو اثر قبلي را نپذيريم، تنها اين اثر کافي است تا ما را به احترام کودکان ملزم سازد؛ زيرا احترام به ديگران يکي از اهدافي است که ما در تربيت کودکان به دنبال آن هستيم و دستيابي به اين هدف، بدون رعايت احترام کودکان ميسر نيست.

 

بنابراين، تأثير عزت نفس و احساس حقارت انسان و به سخن ديگر تأثير شخصيت بر رفتار، بسيار اساسي و قابل ملاحظه است و نقش تکريم و احترام کودکان بر شکل گيري شخصيت مثبت و عزت نفس آن ها نيز نقشي بسزا و تعيين کننده است؛ پس براي تربيت کودک بايد به او احترام گذاشت.

 

کودکان زمانی یاد می گیرند به سایرین احترام بگذارند که افرادی که برایشان مهم هستند، الگویی از احترام گذاشتن باشند. اگر کودکان ببینند که ما که نزدیک ترین افراد به آن ها هستیم، به دیگران و ارزش هایمان احترام می گذاریم، به نفعشان خواهد بود. ما می توانیم مدام درمورد چنین الگوهایی با کودکانمان صحبت کنیم و این نمونه های اخلاقی را تحسین کنیم. و برعکس می توانیم افرادی را که اذیتمان می کنند یا با ما فرق دارن مردمانی از کشوری دیگر، با اعتقادات یا باورهایی متفاوت را پیش آن ها نکوهش کنیم. احترام گذاشتن ما به افرادی که با ما فرق دارند خود می تواند نمونه ای برای الگوپذیری کودکان باشد.

 

این به آن معنا نیست که با آنچه بقیه مردم انجام می دهند یا باور دارند هم عقیده ایم. باید برای آن ها توضیح دهیم که هر انسانی می تواند باور خاص خود را داشته باشد، و با اینکه کاملاً متضاد باور ماست ما باید به او و اعتقاداتش احترام بگذاریم. برای یاد دادن طریقه ی احترام گذاشتن، ما باید عیوب و اشتباهات خود را به راحتی قبول کنیم. اگر بی دلیل کودکمان را تنبیه کردیم، یا اگر کوتاهی در حق او انجام دادیم، از او معذرت خواهی کنیم و بخواهیم که ما را ببخشند.

 

احترام مبنای رابطه های مستحکم و پردوام است و می تواند نتیجه طبیعی برخورد و رفتار صحیح والدین با کودکانشان باشد. هميشه سعي كنيد فرزندان خود را همان‌گونه كه هستند، يعني با نقاط قوت و ضعفي كه دارند، بپذيريد. همواره آنان را در ارتقای نقاط قوت و اصلاح نقاط منفی حمایت کنید. اين يكي از بهترين شيوه‌هاي احترام گذاشتن به آن هاست.

 

دين ما، توجه به نيازهاي معنوي و تأمين احتياجات رواني كودك را به طرز ظريفي پيش بيني كرده است. از اين روست كه می گویند به كودكان احترام بگذاريد این به عنوان يك حق مسلم بر عهدۀ والدين و ديگران، مورد تأكيد قرار گرفته است. زيرا كه دورۀ كودكي مهم‌ترين دورۀ زندگي انسان و دورۀ شكل پذيري و اثر پذيري اوست. هر چه در كودكي در قالب انسان ريخته مي‌شود شخصيت فرداي او را مي‌سازد.

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما