قریب به اتفاق پژوهشگران بر این باورند که والدین نقش مهمی در روند فراگیری و آموزش و پرورش دانش‌آموزان داشته و ارتباط آنها با اولیاء مدرسه یکی از واجبات امر آموزش است، بنابراین معتقدند که:

1- عدم حضور والدین و ارتباط مستمر آن ها با اولیاء مدرسه یکی از بزرگترین معضلات آموزشی و موثر‌ترین عامل جهت ایجاد اختلال در روند آموزش است.

2- تحصیلات بالای والدین موفقیت کودک را تادو برابر افزایش می‌دهد: که اگر تحصیلات بالای والدین با ارتقاء سطح اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی همراه شود (که معمولاً نیز این طور هست) احتمال موفقیت کودک تاده برابر افزایش می‌یابد.

3- به هر میزان والدین روی مسئله آموزش و پرورش فرزندشان حساسیّت بیشتری داشته باشند-حساسیّت به جا و منطقی- به همان میزان فرزند موفّق‌تری خواهند داشت.

4- ارتباط والدین با اولیاء مدرسه باید ارتباط مستمر و دوستانه باشد. این ارتباط باید در همه سطوح شامل تصمیم‌گیری در مسائل آموزشی- پرورشی، مشارکت‌های اقتصادی، فرهنگی و… جلوه‌گر شود. به عبارتی ارتباط اولیاء با مدرسه باید در حدی باشد که کودک واقعاً مدرسه را خانه دوم خود دانسته و در مدرسه احساس اطمینان و آرامش کند.

5- توقع و انتظار والدین باید به‌طور صحیح، کامل و واضح با کودک در میان گذاشته شود تا کودک بر همان اساس، حرکت کند.

6 – والدین دانش آموزان موفق همواره برنامه‌ریزی دقیقی دارند، برنامه‌ای که روی اجرای آن نیز تأکید دارند. اما والدین کودکان ناموفق یا برنامه‌ریزی صحیحی ندارند و یا این که اصراری بر اجرای برنامه‌ها نداشته و خود نیز دچار سهل‌انگاری هستند. بنابراین برای موفقیّت تحصیلی دانش‌آموزان باید اوّلاًبا برنامه‌ریزی صحیح، هدف‌ها را مشخص کرد و ثانیاً روی اجرای دقیق و کامل برنامه‌ها تاکید کرد.

7- ارتباط مستمر اولیاء دانش‌آموزان با اولیاء مدرسه اثرات مثبتی به این شرح به‌‌دنبال دارد:

الف- افزایش موفقیّت تحصیلی دانش آموزان با کسب نمرات بالا، موفقیت در آزمون‌های مختلف به ویژه آزمون‌های سنجش هوش و استعداد تحصیلی و در نهایت رشد و بالندگی شخصیّتی دانش‌آموز.

ب- علاقه به درس و مدرسه و توجّه دقیق به مسائل آموزشی- تربیتی از سوی دانش‌آموز.

ج – افزایش چشمگیر انگیزه دانش‌آموز برای فراگیری مباحث درسی و به‌دنبال آن کاهش خطر ترک تحصیل دانش آموز.

د- کاهش چشمگیر امکان روی آوردن دانش‌آموز به مواد مخدر، سیگار، قرص‌های روان گردان و … در سن بلوغ و پس از آن.

ه – تعادل رفتار کودک و جلوگیری از بروز رفتارهای نابهنجار به ویژه بیش فعّالی در کودکان.

راهكار ها

1- با راهنمايي هاي خوب و مشاوره ي دقيق والدين نسبت به تحصيل فرزندان خود نظارت نمايند و آنها را در طول سال تحصيلي راهنمايي و كنترل كنند .

2- والدين بخاطر بي سوادي؛ اطلاع از چگونگي برخورد مناسب با فرزندان نداشته باشند. مي توانيم با بر گزاري جلسه هاي توجيهي در انجمن اوليا و آموزش آنها در برخورد مناسب با فرزندان به آنها كمك كنيم.

3- والدين جهت علاقه مند نمودن فرزندشان به آنها وعده هاي صحيح بدهند مثلا اگر قبول شدي تو را به مسافرت مي برم يا برايت كامپيوتر مي خرم نه اينكه به آنها وعده خريد موتور دهند كه عاملي براي افت تحصيلي آنهاست .

4- با آموزش لازم والدین باید برای رسیدگی به امور درسی فرزندان خود برنامه های منظمی داشته باشند و بین گفته ها و نظرات معلم و والدین نباید تفاوتی وجود داشته باشد و آموزش در محیط مدرسه باید همراه و هم گام با محیط خانه و با نظارت و هم فكری مربیان و والدین صورت گیرد زیرا هماهنگ نبودن اولیا ومربیان، دانش آموزان را دچار تردید می كند. والدین باید مسائلی را كه باعث كاهش انگیزه تحصیل در فرزندان شان می شود، حذف كنند و توجه داشته باشند كه تشویق به موقع، به افزایش انگیزه دانش آموزان كمك می كند.

5- با آموزش هاي لازم والدین باید در كنار پیشرفت تحصیلی فرزندان، احساس خلاقیت و نوآوری را نیز در آن ها رشد دهند و در این زمینه تلاش كنند.

6- بیشتر والدین، پیشرفت تحصیلی را فقط در درس خواندن طولانی مدت می دانند ولی این روش غلط باعث خستگی و كاهش علاقه و بازدهی مناسب می شود. با جلسات مختلف والدین را باید با برنامه ریزی دقیق و افزایش اطلاعات و آگاهی های خود، به آموزش و پیشرفت بهتر فرزندان خود كمك كرد.

7- برنامه های غیردرسی نيزدر پیشرفت تحصیلی تاثيردارد دانش آموزان در كنار درس خواندن نیاز به تفریح، ورزش، شادی، سرگرمی و بازی دارند و با آگاهي والدین نباید آن ها را از مطالعه كتب غیردرسی، برقراری ارتباط كنترل شده با دوستان و آشنایان و تفریح و بازی منع كنند.

8- حفظ تعادل در همه كارها و برنامه ریزی و دقت نظر عامل موفقیت و پیشرفت است و نباید والدين با سخت گیری های نابه جا باعث دور شدن از هدف اصلی و عدم موفقیت فرزندان خود شد.

9- ارتباط مناسب و همكاري ميان مدرسه و اولياء دانش آ‌موز .

10- مبذول داشتن توجه همگاني به اين دانش آموز با توجه به مشكلات خانوادگي و روحي وي در مدرسه توسط مشاور و همكاران ديگر.

11- همكاري بیشتر معلمان با دانش آموزانی که مشکلات خانوادگی دارند.

12- تشويق بموقع این دانش آمزان.

13- دادن شخصيت مثبت به اين دانش آموزدرمدرسه.