محبت و رشد اعتماد به نفس

همه ما فرزندانمان را دوست داريم اما خود او نيز بايد حس كند كه واقعا دوستش داريم اين حس براي رشد اعتماد به نفس او ضروري است اگر بچه اي درست رشد كرده باشد ولي از حس اعتماد به نفسي برخوردار نباشد به ندرت مي تواند رشد شخصيت خود را كامل كند. ممكن است بزرگسالاني […]

همه ما فرزندانمان را دوست داريم اما خود او نيز بايد حس كند كه واقعا دوستش داريم اين حس براي رشد اعتماد به نفس او ضروري است اگر بچه اي درست رشد كرده باشد ولي از حس اعتماد به نفسي برخوردار نباشد به ندرت مي تواند رشد شخصيت خود را كامل كند. ممكن است بزرگسالاني را ديده باشيم كه در ظاهر موفق به نظر برسند، ولي اعتماد به نفس آن ها پوسته اي بسيار شكننده دارد. در واقع آن ها هنوز كودكاني آسيب پذير هستند كه به دليل عدم اطمينان نسبت به محبت والدين شان، دچار كمبود اعتماد به نفس هستند.

 

افراط در محبت  هم موجب خارج شدن کودکان ما از تعادل رفتاری است. این کودکان نیز نه تنها اعتماد به نفس ندارند، بلکه مسئولیت گریز هم هستند. در این بی­مسئولیتی، تفاوتی بین مسئولیت بندگی خداوند و مسئولیت های فردی و اجتماعی وجود ندارد. برخی از این کودکان علاوه بر ضعف ایمان و سستی در انجام عبادت های شرعی، تن پرور و خودخواه هم می­ باشند و توقع دارند دیگران ـ  مخصوصا اعضای خانواده ـ از حق خود بگذرند تا در ناز و نعمت بیشتری به سر برند.

 

در پرتو محبّت میتوان احساسات و عواطف کودک را به خوبی پرورش داد و از او یک انسان شایسته و متعادل ساخت. کودکی که از محبّت اشباع شده باشد، روان شاد و دل با نشاط داشته، هیچ گونه احساس محرومیت نمیکند تا واکنش نشان دهد. چنین کودکی خوش بین، خوش قلب، با اعتماد، خیرخواه و انسان دوست خواهد بود. او چون خود طعم شیرین محبّت را چشیده است، آمادگی دارد این آب حیات را به دیگران نیز بذل کند؛ او با مردم چنان رفتار میکند که دیگران با او رفتار کردهاند.

 

نوجوان در حال رشد گاهي احساس مي كند كه والدين او هرگز به او نمي گويند دوستش دارند و گاهي نيز در اين مورد اطمينان دارد. تظاهر او در اين حالت به شكل گريه كردن و منزوي شدن جلوه مي كند. كودكاني كه احتمالا از دست پدر و مادر خود ناراحت بوده اند؛ پدر و مادراني كه به راحتي نمي توانستند به آنها محبت كنند و حتي اين دو كلمه يعني دوستت دارم را ادا كنند.حتما به كودكانمان بگوييم كه دوستش داريم و بگوييم بچه هاي بسيار خوبي هستند

 

محبت واقعی به فرزند به این معناست که او را دوست داشته باشیم و به گونه ­ای رفتار کنیم تا ضمن این که شیفته مظاهر دنیوی نمی­شود، در صراط مستقیم که راه شناخت و عبودیت خداوند است، قرار گیرد. چنین شخصی به تدریج تحصیل رضای الهی را در اولویت رفتاری خود قرار داده و هرگز رضای خداوند را به خوشایند دیگران نمی­فروشد تا خود را از زیانکاران نبیند. اگر پدر و مادری، فرزندان دلبند خود را در جاده­های تاریک گمراهی رها کرده و گامی در جهت هدایت آنها برنداند، دوستدار واقعی آنها نبوده و نمی ­توانند خود را والدینی با محبت واقعی معرفی کنند.

پیامبر اکرم (ص) می­فرماید: کسی که فرزندش را ببوسد، خداوند برایش حسنه­ای می­ن ویسد و کسی که او را خشنود سازد، خداوند در روز قیامت ـ که همه در حراس هستند ـ او را خشنود خواهد ساخت.

 

البتّه باید توجه داشت که محبّت به کودکی میتواند آسیب هایی نیز داشته باشد: لوس بار آمدن و نازپروردگی کودک میگردد، یکی از آفات محبّت بیش از حد به کودک به حساب میآید که پدران و مادران باید از آن پرهیز نمایند. استفاده ی ابزاری از محبّت برای نفوذ به کودک نیز از آفات دیگر در ابراز محبّت به کودک که نتیجه ی آن پرورش روحیه ی تملق و ریاکاری در کودک خواهد بود.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما