«آیا مردم را به نیکی و نیکوکاری فرمان می دهید و حال آن که خود را فراموش می کنید. (بقره- 44) » چه بسیار اوقات که ما خود را معلم و مربی فرزندانمان می پنداریم، اما هرگز دربارۀ رفتار و گفتار خود نمی اندیشیم. چه بسا که از تمام اعضای خانواده رفتار و گفتاری مؤدبانه […]
«آیا مردم را به نیکی و نیکوکاری فرمان می دهید و حال آن که خود را فراموش می کنید. (بقره- 44) »
چه بسیار اوقات که ما خود را معلم و مربی فرزندانمان می پنداریم، اما هرگز دربارۀ رفتار و گفتار خود نمی اندیشیم. چه بسا که از تمام اعضای خانواده رفتار و گفتاری مؤدبانه را توقع داریم، اما هیچ گونه مراقبه و محاسبه ای را بر رفتار و گفتار خویش انجام نمی دهیم.
گاه تمام هوش و حواس خود را صرف دقت بر اعمال دیگران و ایرادگیری از عیوب ایشان می نماییم، درحالی که خود در حصار عادات غلط و خواسته های نفسانی خویش هستیم و از عیوب خود غافلیم.
«کسی که آموزگار و مربی خویش باشد، بیشتر از کسی که آموزگار و مربی مردم است، سزاوار احترام و بزرگداشت است.» امام علی (ع)
نقش والدین در تربیت فرزند و معماری شخصیت آیندۀ او بسیار تأثیرگذار و حیاتی است. این بینش و منش پدر و مادر است که تعیین کنندۀ بینش و منش فرزندان در آینده خواهد بود. «با غیر از زبانتان (با رفتارتان نه با گفتارتان) دعوت کنندۀ مردم بسوی فضایل و خوبی ها باشید تا در شما کوشش و راستی و پرهیزگاری ببینند.» امام صادق (ع)
نویسنده این مطلب :
