اکتبر 14
بازدید : 1863
نظرات : بدون دیدگاه
تربیت قبل از انعقاد نطفه

 براساس آموزه های دینی، یکی از مراحلی که می تواند در تکون شخصیت دینی و ولایی فرزندان مؤثر باشد، مرحله انعقاد نطفه است؛ از این رو در شرع دستور‌های زیادی برای این مرحله صادر شده است که توجه به آنها می تواند گامی مؤثر برای تربیت نسل ولایی باشد. تمام زوج‏ها مى‏توانند صاحب فرزندانى با جسم […]

 براساس آموزه های دینی، یکی از مراحلی که می تواند در تکون شخصیت دینی و ولایی فرزندان مؤثر باشد، مرحله انعقاد نطفه است؛ از این رو در شرع دستور‌های زیادی برای این مرحله صادر شده است که توجه به آنها می تواند گامی مؤثر برای تربیت نسل ولایی باشد. تمام زوج‏ها مى‏توانند صاحب فرزندانى با جسم و فکر سالم شوند، به شرط آنکه با آگاهى کامل و با انتخاب قبلى براى داشتن فرزند تصمیم بگیرند و با مسائلى که پیش از باردار شدن بر سلامت نطفه و جنین تأثیر مى‏گذارد آشنا شوند و با مراعات آنها بهترین شرایط را براى رشد و نمو فرزندى خوب و شایسته آماده کنند تا به خواست خداوند صاحب فرزندى صالح شوند.

روحیات و خلق و خوی زن و مرد پیش از آمیزش و هنگام آن و روحیات مادر پس از انعقاد نطفه در سلامت فرزند تأثیر فراوانی دارد.

قبل از انقعاد نطفه، پدر و مادر باید حداقل ۷ روز (و بسیار خوب است که) تا ۴۰ روز قبل آن برنامه خاصی را اجرا نمایند. برنامه غذایی، برنامه روحی و مذهبی و افزایش دانش در زمینه آداب قبل و حین و بعد انعقاد نطفه و تربیت فرزند، از این موارد محسوب می شوند.

امروزه از لحاظ علمی نقش پدر و مادر در انتقال صفات ظاهری و باطنی که از آن به عنوان «عامل وراثت» در تربیت کودک نام میبرند، بر کسی پوشیده نیست.

 از حکیمی پرسیدند: از چه زمانی تربیت را باید آغاز کرد؟ حکیم گفت: از بیست سال قبل از تولد!

مقدم داشتن تربیت خود

کسانی که میخواهند در جامعه و در هر محیطی به عنوان پدر، مادر، مربّی، آموزش دهنده و تربیت کننده باشند و میخواهند غیر را تربیت کنند، باید دارای شرایطی باشند.

اوّلین شرط و اساسیترین شرط نسبت به آنها این است که آن‌ها باید خود ساخته باشند تا بتوانند دیگران را بسازند. ما در روایاتمان تحت عناوین مختلفی این معنا را داریم که انسان ابتدا باید خودش و بعد دیگران را تربیت کند،.

حضرت علی(علیهالسلام) می فرمایند:

«أفضل الأدب ما بدأت به نفسک»:با فضیلتترین تربیتها این است که از خودت شروع کنی.

حضرت در جملهای دیگر میفرماید:

«عَجِبْتُ لِمَنْ یَتَصَدَّى لِصَلَاحِ النَّاسِ وَ نَفْسُهُ أَشَدُّ شَیْ‏ءٍ فَسَاداً»:

در شگفتم از کسی که میخواهد زمام تربیت مردم را به دست گیرد و حال این که نفس خودش از نظر فساد و خرابی بدترین چیز است.

حضرت فرمود:

النَّفْسُ مَجْبُولَةٌ عَلَى سُوءِ الْأَدَبِ:

نفس از نظر درونی، جبلّت و ساختارش بر سوء ادب و بیتربیتی استوار است.

«وَ الْعَبْدُ مَأْمُورٌ بِمُلَازَمَةِ حُسْنِ الْأَدَبِ»

و بنده هم از ناحیه خداوند مأمور است که نفس خود را خوب تربیت کند.

«وَ النَّفْسُ تَجْرِی بِطَبْعِهَا فِی مَیْدَانِ الْمُخَالَفَةِ»

شهوت، غضب و وهم میخواهند به طور گسترده عمل کنند، یعنی هم از فرمان الهی و هم از فرمان عبد سرپیچی کنند

«وَ الْعَبْدُ یَجْهَدُ بِرَدِّهَا عَنْ سُوءِ الْمُطَالَبَةِ»

درحالی که بنده مأمور است، نفسش را از خواستههای زشتی که دارد، باز دارد.

«فَمَتَى أَطْلَقَ عِنَانَهَا فَهُوَ شَرِیکٌ فِی فَسَادِهَا»

پس هر کس که مهار شهوت و غضب و وهم را رها کند، در فساد آنها شریک است.

«وَ مَنْ أَعَانَ نَفْسَهُ فِی هَوَى نَفْسِهِ فَقَدْ أَشْرَکَ نَفْسَهُ فِی قَتْلِ نَفْسِهِ»:

و هر کس که به نفس، در خواستههایش کمک کند و هر چه که شهوت، غضب و وهم او میخواهد، به آنها بدهد، در خودکشیاش شرکت کرده است، یعنی خود کشی کرده است.

علی(علیهالسلام) در نهج البلاغه می فرماید:

«أَیُّهَا النَّاسُ تَوَلَّوْا مِنْ أَنْفُسِکُمْ تَأْدِیبَهَا» :

ای مردم، تربیت خود را به دست بگیرید! خودتان را تربیت و ادب کنید!

«وَ اعْدِلُوا بِهَا عَنْ ضَرَاوَةِ عَادَاتِهَا»:

و نفس را از گستاخیِ پذیرفتن خوهای زشت و نکوهیده رویگردان سازید.

یعنی اگر مربّی خود ساخته نباشد، تربیت بیفایده است. لذا انبیا سراغ تأدیب نفوس می رفتند. پس به نظر دقیق، تربیت کودک حتی سال ها قبل از تولد طفل آغاز می شود، یعنی والدین قبل از فرزند دار شدن، زمینة رشد و هدایت را در خود ایجاد کنند و برای پدر و مادر شدن خود را آماده نمایند

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما