کودکان بنا به اقتضای سن و سرشت پاکشان، از قدرت تعقل کمتری برخوردارند و با تکيه بر احساساتشان تصميم گيری می کنند، به همين دليل نمی توانند ماهيت تبليغات را از واقعيت آنها تشخيص دهند.

بازاریابان و تبليغات هم با اطلاع از این امر کودکان را مخاطبان اصلی خود قرار می دهند و یا از آنان در تبليغات استفاده می کنند. به دیگر سخن، آگهیهای بازرگانی با تکيه بر روانشناسی تجارت و اثرگذاری بر مخاطب، به دنبال آن هستند که از طریق اقناع به جلب مشتری و افزایش خرید دست یابد. بررسیها نشان میدهند پيامهای بازرگانی از اولين ساختارهای برنامهسازی هستند که مورد توجه کودک قرار میگيرند. این امر میتواند علل مختلف داشته باشد از جمله ریتم تند، آهنگين بودن پيامهای بازرگانی، گرافيک و … . بسياری از آگهی های بازرگانی که به ویژه و درکمال تعجب مربوط به تنقلات مضر نيز هستند، دارای جذابيت ویژه ای است و بعضا از انيميشن هایی استفاده می شود که برای کودکان همانند یک کارتون جذابيت دارد. نکته حائز اهميت در این مقوله این است که پخش آگهی های بازرگانی در ميان، قبل یا بعد از برنامه های کودِک سيما مسئله ای است که به کرات مشاهده می شود و متاسفانه روندی رو به رشد داشته اند. مسئله زمانی حادتر می شود که این آگهی ها به تبليغ محصولات مضر می پردازند، بدون اینکه سلامت جسمی و روحی کودک را در نظر بگيرند. این در حالی است که بارها از سوی سازمان بهداشت ممنوعيت تبليغ محصولاتی مانند چيپس، پفک، نوشابه های گازدار و ….عنوان شده است، ولی متاسفانه کمتر توجهی به آن می شود. همان طور که گفته شد کودکان علاقه ویژه ای به پيام های بازرگانی دارند، حال اگر آنها در فواصل برنامه های کودک پخش شود، کودکان ترغيب به استفاده از این مواد مضر شده و سلامت روحی و جسمی آنان در معرض خطر قرار می گيرد. یکی دیگر از نکاتی که در پيام های بازرگانی ای که هدفشان جلب نظر کودکان است، مشاهده می شود، سوءاستفاده از احساسات پاک کودکانه است. کودکان معمولا با تبليغات رابطه عاطفی برقرار می کنند و این رابطه در پيام هایی که بازیگران آن کودکان هستند، بيشتر است و آنها با آن پيام هم ذات پنداری می کنند. به عبارت دیگر کودک قبل از آنکه مفهوم آن تبليغ را درک کند، مجذوب آن می گردد و این امر زمانی که آن محصول برای سلامتش مضر باشد، بسيار خطرآفرین است. حال اگر کمی جزئی تر به مسئله تبليغات در برنامه های کودک بنگریم، مشاهده می کنيم که به طور ناخواسته، برنامه های سيما در حال ترویج مصرف خوراکی های مضر هستند. به عنوان مثال در برنامه های کودکی که موضوع آن درباره مصرف خوراکی های سالم، ميوه ها و سبزیجات است، در اواسط یا پایان برنامه چندین آگهی بازرگانی در ارتباط با چيپس و پفک پخش می شود و تمام پيام هایی که در برنامه مذکور درباره مصرف مواد سالم و مغذی عنوان شده است، خنثی می گردد. این امرمنجر به این می شود که کودک تصور کند آن محصولات جزء خوراکی های سالم هستند و برای مصرف آنها مشکلی وجود ندارد. با توجه به مطالب گفته شده، می توان نتيجه گرفت که تلویزیون بر تربيت و رشد شخصيتی کودکان و نوجوانان تأثير بسيار دارد و از این رو باید در توليد برنامهها برای این گروه سنی دقت و ملاحظات بيشتری اعمال گردد. براساس بررسیهای انجامیافته، ساخت تبليغات با محوریت کودکان و مخاطب قراردادن آنان اگرچه موجب به دستآوردن سهم بيشتری از بازار برای دستاندرکاران تبليغات میشود، اما بر رشد روانی و اجتماعی کودکان تأثير منفی میگذارد. از سوی دیگر تلویزیون وسيلهای است که نسبت به سایر رسانهها، به سادگی دسترسی تبليغکنندگان به گروههای سنی بسيار پایين و در عين حال به شدت آسيبپذیر را فراهم میکند و از این رو نياز به چارچوب ایمن ویژه برای حصول اطمينان از عدم سوءاستفاده تبليغات از کودکان است. سخن آخر اینکه پخش تبليغات محصولات مضر مانند پفک، چيپس، نوشابه و ….کودک را تشویق و ترغيب به مصرف آن محصول کرده و این درحالی است که مصرف این مواد باعث سوءتغذیه در آنان شده و در بزرگسالی و ميانسالی آنان مشکلات فراوان و جدی را ایجاد خواهد کرد. در این راستا، یکی از دلائل لطمات احتمالی وارده به جسم و روح کودکان به دليل کم توجهی و سهل انگاری برنامه سازان کودک در عدم نظارت دقيق و کارشناسانه در پخش آگهی های بازرگانی در حين پخش برنامه های کودکان است.