مطمئناً اگر از کسانی که فرزندشان را از دست داده اند، در مورد بزرگترین مصیبت زندگی آن ها سوال کنید، آن ها یک راست می روند سراغ مرگ میوه دلشان. خداوند عالم هم که بهتر از هر کس دیگری مخلوقاتش را می شناسد، برای این امتحان بزرگ، پاداش عظیمی را در نظر گرفته است. صبر و بردباری در آموزه های دینی به منزله رأس ایمان شمرده شده است و در منزلت صابرین همین بس که لیاقت معیت و یاری خداوند را پیدا می کنند. صبر مراتبی دارد؛ صبر بر مصیبت، صبر بر طاعت، صبر بر معصیت و صبر بر مصیبت فرزند.

پیامبر اکرم(ص) فرمود: خدای متعال می فرماید: هرگاه بنده ای از بندگان خود را بوسیله مصیبتی در جسم اش یا در مالش یا در فرزندش مورد #امتحان قرار بدهم و او در برابر این مصیبت صبر و بردباری نماید و شکوه و گلایه نکند، من حیا می کنم از اینکه در روز قیامت او را مورد محاسبه قرار دهم و نامه اعمال او را بگشایم.

آن چیزی که در لحظه مرگ فرزند در لحظه اول بر ذهن اطرافیان مستولی می‌شود این تصور است که افراد پس از آن فکر می‌کنند دیگر نمی‌توانند ادامه دهند. به اعتقاد بسیاری، این واکنش، طبیعی است اما از سوی دیگر باید زندگی کرد و با مساله کنار آمد.

در این مواقع می‌توان از رفتار کسانی که در موقعیت مشابه شما قرار گرفته بودند و توانستند خودشان را خوب حفظ کنند الگوبرداری کنید و کاری را بکنید که احتمال موفقیت‌تان در آن بیشتر است. به طور معمول در مراسم سوگواری برای فرزند، اطرافیان به فرد داغدیده القا می‌کنند که کمتر گریه کند و زیاد خود را اذیت نکند درصورتی یکی از راه‌های بازگشت افراد به زندگی عادی تخلیه احساسات و تاملات روحی است. شخص داغدیده باید احساسات خود را بروز دهد و به جای نگه داشتن بغض در گلو، آزادانه اشک بریزد.

از آنجا که در جامعه ما ابراز احساسات برای زنان آسان‌تر است بنابراین فایق آمدن بر غم و اندوه ناشی از مرگ به خصوص برای مردان دشوارتر است