«تربیت» به معنای روش رفتاری و گفتاری دادن به دیگران است. منشأ تربیت «غیرت» است و غیرت ملک ه‏ای نفسانی در روح انسان است که نشأت‏ گرفته از «محبّت» است؛ حبّ به شیء موجب می‏ شود که انسان برای حفظ آن شیء تلاش و کوشش کند. این تعریف علمای اخلاق از غیرت است. بنابر این اگر شما کسی را دوست داشته باشید، نسبت به او غیرت پیدا می‏کنید و چون می‏خواهید او را حفظ کنید، تربیت او را وظیفه خود می‏دانید و لذا آن‏گونه به او روش رفتاری و گفتاری می‏دهید که سعادت‏مندی دنیوی و اخروی او را تضمین کند. چرا که تربیت صحیح بر مبنای دیدگاه اسلامی، تربیت الهی و انسانی است.

«تربیت انقلابی» چیزی غیر از همان تربیت صحیح اسلامی نیست. انقلاب اسلامی به عنوان نماد بازگشت جمعی یک ملّت به سوی ارزش ‏های متعالی اسلامی، دربرگیرنده تمام خوبی‏ هایی است که در مکتب اسلام بر آن تأکید شده است. انقلاب اسلامی زاییده اسلام است و اساساً تفاوت این انقلاب با همه انقلاب‏ ها همین ریشه‏ داری در اسلام و برآمدن آن از عمق ارزش ‏های اسلامی است. البته از منظر کسانی که سیاست را از دیانت جدا می‏انگارند، برتافتن این گزاره سنگین و  دور از ذهن می‏ نماید؛ امّا حقیقت آن است که تفکیک بین ارزش‏ های اسلام با آرمان‏ های انقلاب اسلامی همانند جداسازی شیرینی از عسل است که نشدنی است.

بر این اساس، تربیت انقلابی عبارت است از دادنِ روش خاصّ رفتاری و گفتاری به دیگران بر مبنای ارزش ‏های انقلاب اسلامی که در واقع همان ارزش‏ های اسلام ناب محمّدی است؛ خصوصاً با تأکید بر آن دسته از ارزش ‏هایی که در اسلام آمریکایی به عنوان ضدّ ارزش تبلیغ می‏ شود. ارزش ‏هایی نظیر استکبارستیزی، عزّت‏مداری، ولایت‏ پذیری، جهاد و شهادت، ایثار و از خود گذشتگی، عدالت طلبی و مبارزه با ظلم، دفاع از مستضعفان عالم و احساس مسؤولیت برای بسط اسلام ناب در سرتاسر گیتی بعضی سرفصل‏ های مهم نظام تربیتی اسلام ناب است که در نظام تربیتی اسلام آمریکایی به عنوان ناهنجاری معرفی می‏شود. این ها اتفاقاً همان مؤلّفه ‏های مغفول مانده تربیت اسلامی است که اساس تربیت انقلابی نسل‏ ها را تشکیل می‏ دهد.

این سرفصل را با استعانت از کلام مسیحای انقلاب که روح تربیت انقلابی را در ملّت ایران و همه ملّت‏ های آزاده دنیا دمید پی می‏ گیریم. امام راحل عظیم ‏الشأن ما از ابتدا این نگاه غلط که تربیت اسلامی فرآیندی تک‏ بُعدی و صرفاً معطوف به حوزه شخصی افراد است را تخته و رد فرمده و بر همه جانبه بودن تربیت از دیدگاه اسلام تأکید داشتند.

ایشان می ‏فرمایند: «شما خیال نکنید که اسلام آمده حیوان تربیت کند، یا آمده است که خواب و خوراک براى حیوان درست کند. این یکى ‏اش است؛ این را هم درست مى ‏کند لکن این یک بُعد است، آن هم بُعد آخرش است. بُعدهاى دیگرى دارد که آنها هم همه ‏اش از اسلام است و براى تربیت انسان است، و انسان را مى‏ خواهد یک موجود رشیدى که همه این ابعاد را داشته باشد تربیت کند و براى همه این ها هم دستور دارد اسلام؛ نسبت به یک جهتْ دونِ جهت دیگرى نیست؛ براى حکومت اسلامى دستور دارد، براى تشکیلاتش دستور دارد؛ براى مقاتله با دشمنان دستور دارد، براى تحرّک جامعه دستور دارد، براى رسیدن به ماوراى طبیعت دستور دارد، همه این ها را دارد. یک بُعدى نیست».

ایشان در جایی دیگر می‏ فرمایند: «اسلام براى مستضعفین آمده است، اسلام براى ساختن انسان آمده است. کتاب آسمانى اسلام که آن قرآن مجید است، کتاب تربیت انسان است؛ انسان را به همه ابعادى که دارد، به بُعد روحانى و به بُعد جسمانى، بُعدهاى سیاسى، اجتماعى، فرهنگى – همه بُعدها – بُعد نظامى؛ این اسلام آمده است که به ما راه تربیت را نشان بدهد.

ما هم باید به تبع اسلام تربیت کنیم جوانان خودمان را، تربیت کنیم بانوان خودمان را. بانوان ما تربیت کنند اطفال خودشان را در دامن خودشان؛ وقتى که بزرگ شدند، تربیت کنند آن ها را تا برسند به آن وقتى که برومند شوند و براى اسلام و براى انسانیت خدمتگزار باشند». دقّت در این جملات نشان می‏دهد که اتفاقاً تأکید حضرت امام بر همان بخش‏ های فراموش ‏شده اسلام ناب و تربیت انقلابی است که یادآوری آن خشم و نفرت استکبار را برمی‏انگیزاند و رعب و وحشت را بر پیکره شیطان بزرگ می‏ افکند.