برقراری عدالت همواره آثار پرباری در پی داشته است و در مقابل، هرگاه در حق کسی ستم شده، به نتایج ناگواری انجامیده است. یکی از نمونه های عدالت، محبت و توجه یکسان کردن به فرزندان و پرهیز از هرگونه تبعیض میان آنهاست. رفتار عدالت آمیز با فرزندان، آنها را به تعادل روحی می رساند و از امید و اعتماد به نفس بهره مندشان می سازد. همچنین آنها را از کینه توزی و احساس حقارت یا سرکشی و ستیزه جویی در امان می دارد. این شیوه رفتاری را در سیره رسول اکرم صلی الله علیه و آله آشکارا می توان دید. آن حضرت در این باره می فرماید:

«اِتَّقُوا اللّه وَ اعْدِلُوا بَیْنَ اَولادِکُمْ کَما تُحِبُّونَ اَنْ یَبَرُّوکُمْ؛ از خدا بترسید و میان فرزندانتان به عدالت رفتار کنید، همان گونه که می خواهید با شما به نیکی رفتار کنند.»

این فرستاده خدا، رعایت عدالت را حتی در تعداد بوسیدن فرزندان، مهم دانسته و فرموده است:

«اِنَّ اللّه تَعالی یُحِبُّ اَنْ تَعْدِلُوا بَیْنَ اَوْلادِکُمْ حَتّی فِی الْقُبَلِ؛ همانا خداوند دوست دارد که میان فرزندان خود به عدالت رفتار کنید، حتی در بوسیدن.»

ما باید بکوشیم با فرزندان خود، عادلانه رفتار کنیم. اگر یکی از فرزندان خود را بنا به علتی، بیشتر از دیگران دوست داریم، این علاقه خود را نباید نزد آنها آشکار سازیم. فرزندان در برابر این مسئله، بسیار حساس و دقیق هستند و تحمل آن برای آنها بسیار دشوار است. گاهی پاره ای از اختلالات رفتاری در کودکان و نوجوانان، ناشی از این است که احساس می کنند پدر و مادر، میان آنها و دیگران تبعیض قائل می شوند و این امر به عقده روحی در آنها تبدیل می شود و پس از چندی، به شکل های گوناگون از جمله سرکشی، ستیزه جویی و اضطراب، بروز می کند. گاهی نیز این افراد به افسردگی روحی دچار می شوند و موفقیت های درسی آنان نیز کاهش می یابد. برخی نوجوانان سبب انحرافات اخلاقی خود را اضطراب ناشی از همین مسئله ذکر کرده اند.

شهید مرتضی مطهری درباره آثار منفی تبعیض و بی عدالتی درحق فرزندان می نویسد:

وقتی والدین میان فرزندان غذا و میوه و شیرینی تقسیم می کنند، فکر و قضاوت بچه ها و تأثراتی که در این گونه موارد پیدا می کنند، با فکر و قضاوت پدر و مادر و نوع تأثری که به آنها دست می دهد، فرق دارد. آن احساسی که بچه ها از یکدیگر دارند، این است که هر کدام از آنها اگر ببیند سهم او از میوه یا غذا یا شیرینی یا لباس، از سهم دیگری کمتر است، ناراحت می شود، قهر می کند، گریه می کند و چون احساس مظلومیت و محرومیت می کند، درصدد انتقام برمی آید. بنابراین، لازم است پدران و مادرانی که به سعادت فرزندانشان علاقه مند هستند و میل دارند بچه هایشان از کودکی روحیه سالم داشته باشند، از اول، هیچ گونه تبعیضی میان آنها قائل نشوند. تبعیض، بذر اختلاف کاشتن است؛ بذر حسادت کاشتن و بذر انتقام کاشتن است. تبعیض سبب می شود هم روح آن بچه محروم، فشرده و آزرده و ناراحت بشود و هم آن بچه عزیز کرده، متکی به غیر، ضعیف النفس، زودرنج، لوس و نُنر بار بیاید.

منبع  : طاهری، محمود؛ برگرفته از مجله طوبی، شماره 18