جهان هستی در نتیجه تلاش مداوم و همکاری مجموعهای عظیم بهوجود آمده و در تلاش و پویایی این اعضا است که هر روز حیاتی نو اقامه میکند. چنانکه مصداق بارز این کلام است که: «ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند.» اولیای شاداب و سرزنده میتوانند با بهوجود آوردن فضایی […]
جهان هستی در نتیجه تلاش مداوم و همکاری مجموعهای عظیم بهوجود آمده و در تلاش و پویایی این اعضا است که هر روز حیاتی نو اقامه میکند. چنانکه مصداق بارز این کلام است که: «ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند.»
اولیای شاداب و سرزنده میتوانند با بهوجود آوردن فضایی مناسب و بعضا راهنماییهای لازم محیطی امن و آرام برای فرزندان ایجاد کرده و رابطه صمیمی و عاطفی میان آنان پیوندی نا گسستنی باشد تا از گرایش به بسیاری از معضلات اجتماعی پیشگیری کند. طلب یاری و همفکری ازفرزندان حس اعتماد به نفس و خود باوری را در آنان افزایش داده و باعث میشود آنان بپذیرند عضو مهمی از خانواده هستند و مورد توجه و نیاز دیگرانند. گردشهای هفتگی، ماهانه و حتی سالانه به تجدید قوای روحی خانواده کمک میکند در نتیجه با نشاط و شادابی والدین، فرزندان اطمینان خاطر یافته و بهدور از تنشها، اضطرابها، استرسها به حرکت در مسیری صحیح هدایت میشوند. یک خانواده مقید به اصول اخلاقی و دینی میتواند نشاطی پایدار در وجود فرزندان ایجاد کند.
«وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ في ذلِکَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَکَّرُونَ؛
و از نشانه های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید ، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه هایی است برای گروهی که تفکّر می کنند!» (سوره روم، آیه 21)
خداوند متعال با قدرت خویش و در آفرینشی حکیمانه، برای آدمیان همسرانی از جنس خودشان آفرید تا بدان ها انس و آرامش بگیرند. اگر همسر آدمی در آفرینش همسان او نباشد، نمی تواند با او انس بگیرد و از معاشرت با وی لذت ببرد و آرامش یابد، پس «مرد و زن» در جنسیت و انسانیت با هم شریک و همسانند. دست حکمت الهی برای انسان همسر آفرید تا مایه آرامش و اطمینان او را فراهم کرده باشد. بر همین اساس و در هماهنگی کامل بین تکوین و تشریع حکیمانه، زناشویی، سنّتی جاودانه به شمار می رود که رویگردانی از آن دوری از نبی مکرّم(ص) را در پی دارد.
آرامشِ حاصل از در کنار همسر بودن، مطلق و نامحدود و آرامش جسمی، روحی، فردی و اجتماعی است و انسان با همسرگزینی و ازدواج به پیشگیری یا درمان بسیاری از کاستی ها و بیماری های خود می پردازد. هر یک از زن و مرد به تنهایی ناقص می باشند و به همین خاطر به دنبال جزء مکمّل خود می گردند و تا ازدواج نکرده اند یک بی قراری و ناآرامی بر آنان حاکم است چون هر ناقصی مشتاق کمال خویش است و هر نیازمندی مایل به کسی است که نیاز او را برطرف کند.
وقتی تمایل به همسر در وجود انسان ها به ودیعت نهاده شد؛ پس عشق های پاک ستودنی است و باید برای تحقق آن کوشید تا انسان با حرکت در مسیر فطرت به کمال برسد. پدیدار شدن عواطف عمیقِ پس از ازدواج و دلدادگی همسران و همزیستی مسالمت آمیز و حتی عاشقانه آنها از نشانه های تدبیر حکیمانه خداوند می باشد. بر خلاف تصور عرفی و باور سطحی و ناصحیحی که ازدواج و تشکیل خانواده را باری بر دوش همسران می داند، ازدواج و نیل به مقام «همسری» از نگاه قرآن کریم در راستای منافع آنان می باشد و همسران بار خاطر یکدیگرند نه اینکه یار شاطر هم باشند.
بقای پیوند میان همسران به یک کشش قلبی و جاذبه روحی نیاز دارد و به همین جهت پروردگار مهربان پس از آنکه آن دو در کنار هم به آرامش رسیدند، با دست لطف و عنایت خویش نعمت «مودّت» و «رحمت» را به آنان بخشیده است تا با عشقی صادق و علاقه ای کامل در کنار هم آرامشی غریزی داشته باشند. مهرورزی دوستانه و بلکه عاشقانه ای که بین همسران پدید می آید، نه تنها نشانه قدرت خداوند است، که عنایت و لطفی است که در حق انسان روا داشته است. پس همسر شدن چنان باید انسانی باشد که عنایت الهی، ظرف قابل خود را بیابد و نیز باید برای ماندگاری آن به هوش بود تا از طریق انسانیت فاصله نگیرد.
دوام گرایش مرد و زن به یکدیگر و آرمیدن در سایه انس هم به مودت و رحمتی است که خداوند بین شان برقرار می کند و البته این دوستی و مهربانی غیر از آن گرایش غریزی بین مذکر و مؤنث است که در میان حیوانات هم موجود است ولی در قرآن نشانه آفریدگار حکیم معرفی نگردیده است بلکه این عشق برین، آیه قدرت و یکتایی آفریدگار نامیده شده است. آرامش آفرینی ازدواج و نیز پیدایش مودت و رحمت بین آنان برای خردمندان و متفکران از نشانه های ربوبیت و تقدیر خدای حکیم، است.