یکی از مسائلی که موجب نگرانی و هراس والدین می شود مشاهده دزدی فرزند در سنین کودکی است، اما آن چه مهم است آگاهی از ویژگی های شخصیت افراد در سنین مختلف رشد و داشتن واکنش مناسب در برخورد با این رفتار فرزند توسط والدین است.

دزدی در سنین گوناگون، معانی متفاوتی دارد، در سنین دو یا سه سالگی کودک خود را مالک همه چیز می داند در واقع مفهوم مالکیت شخصی در کودکان، از سن چهار سالگی به تدریج شکل می گیرد و در صورتی که والدین مفهوم مالکیت را برای کودکان مشخص نکنند، امکان دارد کودک به دلیل آن که خود را مالک همه چیز می داند، دست به سرقت بزند بدون این که آن را عملی خلاف بداند.

در بعضی موارد کودک وقتی با یک جسم جالب، جذاب یا عجیب روبرو می شود، از فرط علاقه آن را برمی دارد که در چنین مواردی باید به کودک یادآوری شود این وسیله متعلق به او نیست اما می تواند با اجازه صاحبش، آن را بردارد و سپس شی مورد نظر را به صاحبش برگرداند.

کودکان قادر به کنترل غرایز خود نیستند و نمی توانند نیازهای اولیه شان را به تعویق بیندازند، پس تکرار چنین رفتاری، باعث عادی شدن سرقت می شود بدین معنی که کودک به صورت ناخودآگاه دست به سرقت می زند که بهترین روش برای پیشگیری از این نوع سرقت، آموزش کودک برای کنترل و تغییر غرایز با رفع نیازهای اولیه کودک در اولین زمان ممکن است.

ایجاد هیجان در کودک نیز به عنوان عاملی دیگر در تهییج آن ها به سرقت می باشد، این مساله اغلب در کودکانی اتفاق می افتد که زندگی یکنواختی دارند. بهترین روش پیشگیری برای این نوع سرقت، ایجاد شرایط هیجانی با بازی و ورزش است. سنین چهار تا شش سالگی، سال هایی مهم در زندگی انسان است زیرا در این سال ها کودکان به شدت از رفتارهای پدر و مادر و سایر افراد خانواده الگوبرداری و این رفتارها را تقلید می کنند تنها راه پیشگیری از بروز چنین رفتاری، انجام ندادن این نوع اقدام ها از سوی اعضای خانواده است.

برخی کودکان برای اینکه به دیگران ثابت کنند دوران کودکی آن ها پایان یافته و بزرگ شده اند و به قدر کافی قدرت و شهامت دارند، دست به کارهای خطرناکی از جمله سرقت می زنند. بهترین روش پیشگیری از این اختلال رفتاری، تشویق و تقویت اقدام ها و فعالیت های مثبت کودکان است. وقتی کودکان با فردی مشکلی دارند و نمی توانند در برابر او مقابله کنند، ممکن است بخواهند با برداشتن وسایل شخصی فرد از وی انتقام بگیرند. در این حالت، فقط وسایل یک فرد مشخص گم می شود که شایع ترین شکل این نوع سرقت و انتقام، بین کودک با همکلاسی های خود یا اعضای خانواده است.

• بهترین روش برای جلوگیری از این رفتار، شناسایی اختلاف و رفع مشکل است

برخی مواقع، کودکان از هم سن و سال های خود یاد می گیرند که دزدی کنند یا برای اینکه در جمع آنان پذیرفته و مقبول واقع شوند ، دست به عمل دزدی می زنند. به همین دلیل، پدر و مادر باید نسبت به دوستان فرزنداشان، شناخت و آگاهی لازم را داشته باشند.

• چه باید کرد

اولین توصیه پلیس به والدین این است که چنان چه کودک چیزی را بدون اجازه برداشت به هیچ عنوان واکنش شدید نشان ندهید و کودک را وادار به اعتراف نکنید، رفتاری مناسب و سنجیده داشته باشید. سعی کنید رفتار اشتباهش را برای او توضیح دهید و بگویید برداشتن بی اجازه وسایل دیگران خلاف قانون است. سومین راهکار اصلاح رفتار کودک است بدین معنی که بلافاصله کودک باید چیزی را که برداشته سرجایش بگذارد و از صاحب آن عذرخواهی کند و مسوولیت رفتار نادرستش را به عهده بگیرد.

در مورد پیامد های دزدی به کودکان خود هشدار دهید و چنان چه تکرار شد حتما برای او تنبیه در نظر بگیرید. به کودک بیاموزید که خواسته اش را با شما در میان بگذارد و در عین حال تفاوت قرض گرفتن و دزدیدن را برای کودک شرح دهید. والدین باید بر رفتارهای کودکان خود نظارت بیشتری داشته باشند و آن ها را به خاطر اشتباهشان شرمنده نکنند. به آن ها توصیه می شود که رفتارهای صادقانه فرزندان خود را مورد تحسین و تشویق قرار دهند و در صورت مشاهده عمل سرقت توسط کودکان خود حتما ابتدا دلیل این عمل را پیدا کرده و سپس علت اشتباه بودن عمل دزدی را برای آن ها توضیح دهند.

اگر رفتارهایی مثل دزدی کودک در سنین بالاتر از 8 سالگی زیاده تر از حد بود بایستی والدین به این رفتار توجه کنند چرا که کودک به سمت تثبیت رشد اخلاقی می رود. در صورت ادامه رفتارهای اشتباه وی والدین باید نگران باشند و لازم است این رفتار فرزند خود را پیگیری کنند زیرا این رفتارها می تواند نشانه اختلالات سلوک باشد و شبیه اختلالات شخصیتی ضد اجتماعی در بزرگسالان است که به دنبال تخریب اموال و دزدی و … می روند بدون اینکه احساس گناه و پشیمانی داشته باشند.