امام هشتم شیعیان نام نیکوی محمد را بر فرزند دلبندش نـهاد و از تـاثیر ایـن نام نیکو چنین پرده برداشت: «خانهای که در آن نام مـحمد بـاشد، روز و شبشان را بـا خـیر و نیکی به پایان میرسانند.» هر واژهای حـکایت از مـعنایی میکند. زیبایی و رکیک بـودن واژه ها بستگی مستقیم به معنای […]
امام هشتم شیعیان نام نیکوی محمد را بر فرزند دلبندش نـهاد و از تـاثیر ایـن نام نیکو چنین پرده برداشت: «خانهای که در آن نام مـحمد بـاشد، روز و شبشان را بـا خـیر و نیکی به پایان میرسانند.»
هر واژهای حـکایت از مـعنایی میکند. زیبایی و رکیک بـودن واژه ها بستگی مستقیم به معنای آن ها دارد. گرچه معنا امری اعتباری است و در نامگذاری چندان مورد توجه نـیست. ولی هنگام به کاربردن آن ها معانی نـاخودآگاه تـداعی میشود. اسمها در درون خود واجد معانی هستند و به یک یا چند خصلت در درون انسان اشاره میکنند. اسمها بستههای کوچک و سربستهای از مفاهیم است که هر روز بر زبان ما باز و محتویاتشان در ما هضم و جذب میشود.
این که بزرگان ما تأکید کردهاند روی فرزندان خود، نامهای نیکو بگذارید صرفا از زاویه دید فردی و خانوادگی نیست. اگرچه داشتن نامی خوب حقی برای یک فرزند است، چرا که بخشی از داوریها درباره شخصیت و رفتار او در جامعه به واسطه آن اسم صورت میگیرد، اما باید به این نکته مهم توجه کرد که دایره تأثیر اسم در قلمرو فردی متوقف نمیماند.
به این معنا که وقتی ملتی، نامهایی را بر پسران و دختران خود میگذارد، بر گنجینهای از مفاهیم تکیه میکند و به واسطه آن اسمها موضع خود را در برابر زیبایی، عدالت، آزادی، انصاف، خضوع و صدها گزاره اخلاقی و اعتقادی و اجتماعی دیگر علنی میسازد. از این نظر میتوان گفت نقطه آغاز موضعگیریها در فرهنگ عمومی هر کشوری از نامها به عنوان بستههای کوچک مفاهیم مشترک نشأت میگیرد. ما در روابط اجتماعی شاید به شکل نامحسوسی در برابر برخی اسمها موضعگیری کنیم یعنی اسمی ما را وادار به یک واکنش عصبی کند یا ما را به خنده بیندازد یا وادار به تمجید کند.