برای پیشگیری و درمان دروغگویی، والدین باید واقعیات را بپذیرند. برای شنیدن موارد شیرین و تلخ از طرف کودکان آماده شوند. با رفتار خود به کودک بیاموزند که گفتن واقعیات به هر صورتی که باشد مقبول است. موجبات تنبیه و آزار کودک را فراهم نخواهد کرد. اگر کودک پی ببرد که والدین او را برای دروغگویی تشویق و برای راستگویی تنبیه نمی کنند، به تظاهر در رفتار و جعل واقعیت نخواهد پرداخت، همچنین والدین باید از طرح پرسش هایی که کودک به آن ها به احتمال قوی پاسخ نادرست خواهد داد، خودداری کنند. در صورت مشاهده دروغ، والدین و مربیان نباید شتابزده عمل کنند و به تنبیه کودک مبادرت ورزند. برای بازداشتن کودک از دروغگویی و اصلاح رفتار آنان باید روش برخورد با توجه به موقعیت انتخاب شود. برخی از روش ها به اختصار عبارت است از:

۱. نشان دادن ارزش راست گفتن:

در وهله اول کودک باید دریابد که دروغگویی کار نادرست و ناپسند و راستگویی عملی با ارزش و پسندیده است. کودک باید ارزش راست گفتن را درعمل تجربه کند. والدین و مربیان نباید در برابر دروغ های کودکان برآشفته شوند و او را کتک بزنند. بیان نتایج زشت و تلخ دروغگویی به صورت داستان برای آن ها می تواند در آموزش عواقب تلخ دروغگویی مفید واقع شود. همچنین اگر والدین و مربیان، کودک را در خلوت (نه در جمع) در جوی محبت آمیز و پر عطوفت با مضرات و نتایج دروغگویی آشنا سازند و به پند دادن او بپردازند، در جلوگیری و نیز درمان دروغگویی می تواند مؤثر باشد.

۲. اجازه بیان احساسات :

کودک باید احساسات خود را آزادانه ابراز کند. در صورتی که بیان احساسات، باعث آزار و اذیت اطرافیان شود، باید به کودک آموخت که به تدریج این احساسات را جایگزین احساسات خوشایند سازند . نباید برای احساساتش تنبیه شود. برای نمونه اگر کودکی از برادر کوچکش خوشش نمی آید، باید به او اجازه داده شود که احساساتش را بیان کند، پس از شنیدن نظر کودک، والدین باید ضمن تحلیل رفتار خود با کودک و یافتن علل پیدایش چنان احساسی به راهنمایی کودک و تغییر رفتار و احساسات او مبادرت ورزند. در مواردی که کودک مرتکب کار خطایی شده ،ولی راست می گوید، باید به ملایمت و به طور صحیح به او تذکر داده شود که رفتارش درست و پسندیده نیست و باید آن را تغییر دهد. هشدار به کودک، همدردی با او در مواردی که لازم است، نادیده گرفتن حرف های کودک و بی توجهی به آن ها از روش هایی است که در مواقع مشخص می تواند برای پیشگیری و درمان دروغگویی کودکان استفاده شود

۳. تعدیل انتظارات از کودکان:

والدین و مربیان باید از هر کودک انتظاراتی داشته باشند که با واقعیات و امکانات او منطبق است .در غیر این صورت، دروغگویی کودک تقویت و تشدید خواهد شد. چون کودک توان عملی ساختن خواسته های اطرافیان را ندارد، به گفتن دروغ متوسل می شود. بنابراین از کودک باید انتظارات در حد توانش داشته باشیم.

۴. دادن آگاهی:

پس از شناخت علت یا علل، زمان دادن آگاهی و اطلاعاتِ لازم است. کودکی که در اثر اشتباه در بیان تخیل و واقعیت دروغی گفته ،باید بفهمد که واقعیت چیست و خواب و خیال چیست . به او تفهیم گردد که در بیان آن مسئله دچار اشتباه شده است.
به فردی که در سن تشخیص است ،باید تفهیم شود سخنی را که گفته ،ناپسند بوده ، مورد قبول و پذیرش پدر و مادر و دیگران نیست . ممکن است روزی این گونه سخنان زیان و خطر پدید آورند و باعث آبروریزی هایی شوند و …

۵. ایجاد محیط سالم:

محیط خانه و تربیت کودک را از ریا و نیرنگ دور سازید. افراد را از معاشران دروغ پرداز، حتی آن هایی که گاهی به شوخی دروغ می گویند بر حذر بدارید. زیرا کودک است و جنبه نقش پذیری و تقلید او.

۶. رعـــایت انصــاف:

طفلی شاهد بی انصافی های والدین است. پدر و مادر را می بیند که مثلاً دراثر اشتباه ظرفی از دست شان می افتد و می شکند و کسی نیست آن ها را مورد بازخواست قرار دهد ، ولی همین که نمونه این لغزش توسط طفل صورت بگیرد، او را به باد ناسزا و متهم به سر به هوایی می کنند. کودک چون انصافی از پدر و مادر نمی بیند و از سوی دیگر مایل به شکست و تحقیر شخصیت خود نیست ،تن به دروغ می دهد.

۷. عفو و بخشش:

در خانه و زندگی و در اداره فرزندان رعایت انضباط و ضوابط اخلاقی ضروری است؛ ولی زیاده روی در این امر نیز درست نیست. برای واداشتن طفل به راستگویی ضروری است در مواردی از بعضی لغزش ها که گاهی خود هم مرتکب آن می شویم ،طفل را ببخشاییم. حتی رعایت انصاف ایجاب می کند که او در مواردی کارهای جزئی خود را که علنی کردن آن موجب شرم و حیاست، از شما پنهان دارد ،البته به شرطی که مخالف شرع و اخلاق نباشد.

۸. محدود کردن توقعات:
از او انتظار نداشته باشید که همه خواست های شما را برآورده کند . کاری که شما در انجامش ناتوانید و یا تنبلی تان می آید که آن را انجام دهید، او برای شما انجام دهد.

۹. ایمن کردن از مجازات:

فرزندان ما باید در خانه احساس آرامش و اطمینان کنند. ‌مطمئن باشند که خطاهای بی اختیار بخشوده می شود. تنبیه و سرزنش برای مواردی است که تعمدی در کار باشد. تازه اگر در همان کار عمدی هم سخن راست گفته شود، موجب تخفیف در عقوبت است.

۱۰. پند و اندرز:

این امر در کودکان مؤثرتر است از آن جهت که هنوز با فطرت خود فاصله چندانی نگرفته اند. هنوز درون و ضمیرشان پاک و صاف است. بیان یک مسئله که این روش فلان ضرر را دارد و خدا از آن راضی نیست و آدم را به جهنم می برد ،می تواند در بازداشتن او از این راه مؤثر باشد.

۱۱. ارائه محبت:

به فرزند باید محبت کرد ،به گونه ای که او گرمی و لذت آن را بچشد و احساس کند. وجود محبت سبب می شود که طفل نیازی به تظاهر و تصنع نداشته باشد و به دروغ و فریب رو نیاورد. محبت پیوند دهنده همه گسستگی هاست. باب ملاحظات را بین کودک و والدین پدید می آورد. او را وامی دارد در چارچوب نظامی حرکت کند که والدین برای او ترسیم کرده اند. البته لازمه محبت آن است که در مواردی لغزش او را نادیده بگیرند . اگر هم خطایی مستحق تنبیه انجام داد، بر او ببخشاییم .

۱۲. هشدار به کودک :
ما معمولاً سعی داریم به کودک تفهیم کنیم که راه او راهی درست و به صواب نیست. البته این سخنان برای همه اطفال قابل فهم نیست. اگرچه کودک باید از قبل بداند که دوست داشتن والدین چه منافعی برای او دارد. دوست نداشتن چه زیان هایی. بعدها در سنین بالاتر می توان به او گفت که این کار را خدا دوست ندارد. چیزی که خدا دوست نداشته باشد، برایش عقوبت و مجازات تعیین می کند، او را به جهنم و آتش می سوزاند و از محبت ها و لذت ها محروم می سازد.

۱۳. اعلام نارضایتی:
پدر و مادر با نشان دادن حالت خود و با بیان خویش باید به او تفهیم کنند که از عمل او ناراضی هستند ، دوست ندارند دروغ او را بشنوند و از این که او در حضور جمع ، این دروغ ،آن هم با این عظمت را گفته ،خوشحال نیستند. والدین در مواردی با نشان دادن قیافه مظلومانه و حق به جانب به او نشان دهند که آبروی شان در این دروغ از میان رفته و آن ها از این مسئله ناراحت اند. باید مسئله را به گونه ای در ذهن بزرگ کرد تا دیگر این حالت مکرر نشود و او هوس دروغگویی نکند.

۱۴. ایجاد سرخوردگی:
در مواردی که دروغگویی کودکان مکرر شود، می توان در حد متعادلی روحیه او را شکست. سرخوردگی در او ایجاد کرد؛ مثلاً آن گاه که سرگرم دروغگویی و میدان داری است ،با قیافه ای گرفته و بدون لبخند و بدون تصدیق و تأیید با او مواجه شویم. در برابر سخنانش بی تفاوت باشیم. در وسط سخنش خودمان با دیگری صحبت کنیم و یا موضوع بحث را عوض کنیم تا او بداند در این راه توفیق نیافته است.

۱۵. مچ گیری :
در مورد حادتر می توان موضع شدیدتری گرفت . پس از بیان دروغ هایش آن را به رخش کشید و به او تفهیم کرد که ما می دانیم تو دروغ می گویی. البته لازم است این مرحله پس از همه تذکرات، ‌اخطارها و اندرزها باشد. چنان نباشد که در حضور جمعی صورت گیرد و او در این زمینه احساس حقارت کند. چون به هنگامی که کودک خود را رسوا ببیند، سر از کارهای خطرناکی در می آورد و دروغگویی حرفه ای می شود.

۱۶. تنبیه و تهدید:
در مواردی که هیچ یک از مواضع بالا سودی نبخشد، بهتر است از راه تهدید و یا تنبیه او را از دروغگویی دور داریم . البته این راه، چندان عملی نیست و تنبیه ما نشان می دهد که دیگر در تربیت، کار از کار گذشته است.