قابل توجه والدین کم صبر و بی حوصله که در مقابل کودکان پر سر و صدا و شیطون سریع واکنش نشان می دهند در این جا روش صحیح رفتار با کودکان را بیان می کنیم:

الف- از رفتارهایی چون سر و صدای زیاد (در صورتی که سبب آزار دیگران نشود)؛ دویدن و تحرّک فراوان (در صورتی که خطری برایش نداشته باشد )؛ مثل پریدن از ارتفاعات کم یا پریدن روی تشک و جاهای نرم، بازی روی مبل و صندلی و… کودک را منع نکنید. البته مراقبت کنید ، ولی توجه داشته باشید که مراقبت از او، شدید و غیر متعارف نباشد؛ زیرا مراقبت شدید، اضطراب و تحیّر می آورد . قدرت تصمیم گیری و اعتماد به نفس را از او می گیرد.

اگر کودکی دارای چنین روحیه ای نباشد، و بازیگوشی نکند، نه تنها بچه نرمال و سالمی نیست، بلکه به مراقبت بیش تری نیاز دارد، زیرا خطر عقب ماندگی ذهنی، ناراحتی عضلانی و جسمی یا افسردگی، خجول و کم رو بودن آنان را تهدید می کند. قطعا تحمل این گونه ناراحتی ها برای پدر و مادر به مراتب سخت تر از ناراحتی بازیگوشی های زیاد فرزندان است.

ب ـ زمینه های خطر را با دور کردن وسایل الکتریکی و خطرساز از بین ببرید؛ البته این وسایل را هنگام بازی و بازیگوشی کودک از او دور نکنید؛ زیرا اگر او ببیند و بفهمد که شما به خاطر او چنین کاری کردید ،حریص تر می­شود و بدتر خواهد کرد : المرءحریصٌ عَلى ما مُنِعَ؛ انسان بر آنچه منع می­شود، حریص تر است». در صورت احتمال خطر جدّی، ابتدا از شیوه «حواس پرت کردن» استفاده کنید . اگر مؤثر نبود، به شکل فیزیکی و بدون کلام، وسیله خطرساز را از او بگیرید.

ج ـ هنگام بازیگوشی، او را تنبیه و تهدید نکنید. داد و فریاد و امر و نهی های پیاپی نیز مؤثر نیست؛ به خصوص در حضور دیگران، بلکه او را بین دو انتخاب منطقی و مناسب با روحیه کودکی اش مخیّر سازید تا یکی را برگزیند؛ زیرا در این صورت به فرزند خود حق انتخاب داده اید. توجه داشته باشید که دو طرف انتخاب باید منطقی باشد؛ بنابر این، از او نخواهید که یا از بازیگوشی دست بردارد یا بخوابد؛ معلوم است که او هیچ کدام را انتخاب نخواهد کرد.

همین که این نکته را بپذیرید که بازیگوشی کودک طبیعی است، و نشان دهنده هوش و استعداد فراوان و بیانگر سلامت جسم و روان اوست، اولا زمینه بسیاری از عصبانیت ها و ترس و ناراحتی های شما خود به خود از بین می رود؛ زیرا اگر رفتاری را طبیعی و عادی بدانید ، دیگر واکنشی غیر عادی در برابر آن نخواهید داشت. ثانیا کودک تان در مسیر اعتدال و فطرت توحیدی خود قرار می گیرد. به سمت خدا و امام حسین علیه السلام و پیامبر(ص) و سایر ائمه (ع) خواهد رفت.