آگوست 28
بازدید : 1532
نظرات : بدون دیدگاه
والدین سهل گیر، کودکان بی بند و بار

ضمن تاکید به این نکته که والدین سهل گیر همانند والدین سخت گیر کودکان موفقی تربیت نخواهند کرد، این والدین کودک را با سهل انگاری رها می‌کنند و به دلیل این‌که تحمل سماجت کودک را ندارند بلافاصله نیازهای او را برآورده می‌کنند. این کار باعث می‌شود کودک بی بند و بار بار آمده و گمان […]

ضمن تاکید به این نکته که والدین سهل گیر همانند والدین سخت گیر کودکان موفقی تربیت نخواهند کرد، این والدین کودک را با سهل انگاری رها می‌کنند و به دلیل این‌که تحمل سماجت کودک را ندارند بلافاصله نیازهای او را برآورده می‌کنند. این کار باعث می‌شود کودک بی بند و بار بار آمده و گمان می‌کند هرکاری دوست دارد می‌تواند انجام دهد و باید به همه نیازهایش به هر قیمتی برسد. از جایی که کودک همیشه در محیط خانواده نیست ووارد اجتماع می‌شود زمانی که به خواسته‌ها نرسد و اطرافیان پاسخگوی او نباشند قطعا دچار مشکل خواهد شد.

 

والدین آسانگیر، هیچ گونه تلاش خاصی را در زمینه استقلال فرزندان خود انجام نمی دهند. هیچ نوع کنترلی بر رفتار فرزندان خود ندارند و آنان را کاملا آزاد می گذارند تا به هر نحوی که خود مایل هستند ،‌ شیوه های خاص زندگی خود را انتخاب و به کار گیرند. هیچ نوع انتظار و توقع خاصی از فرزندان خود ندارند و فرزندان نیز به نوبه خود می آموزند که والدین نباید از آنان انتظار خاصی را داشته باشند.

 

نسبت به رفتار فرزندان خود،‌ حتی در مواردی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرند ،‌ توجه خاص نشان نمی دهند و در این موارد، بی تفاوت عمل می کنند. برای خاموش کردن صدای بچه،‌ هر چه کودکشان از آن ها می خواهد، آن ها انجام می دهند. لذا کودک پرتوقع تربیت می شود. اگر فرزندان خانواده از دستورات آنان اطاعت نکنند، ناراحت نمی شوند و چنان رفتار می کنند که گویی عدم اطاعت از دستورات والدین امری طبیعی، عادی و متداول است.

در پاداش دادن، وقتی از فرزندان رفتار پسندیده ای سر می زند، یا تنبیه آنان، در هنگامی که کار خلاف از آنان سر می زند، اهمال می کنند و بی تفاوت هستند (‌به یاد داشته باشیم که منظور از تنبیه کردن در معنای روانشناختی آن،‌ محروم کردن فرزند از پاداش است و تنبیه بدنی مورد نظر نمی باشد). شیوه های رفتاری والدین چنان است که در فرزندان اعتماد لازم را نسبت به آنان ایجاد نمی کند.

 

نسبت به تکالیف و نمرات درسی فرزندان خود توجه نشان نمی دهند و علاقه ای نیز به همکاری با معلمان و مدیریت مدرسه محل تحصیل آنان ندارند. آنچه را که فرزندان اراده کنند یا بخواهند، برای آنان تهیه می کنند و در این مورد،‌ سلیقه خاصی را اعمال نمی کنند.

 

هیچ گونه تلاش خاصی را در زمینه استقلال فرزندان خود انجام نمی دهند و چنانچه یکی از فرزندان شدیدا به آنان وابسته باشد،‌ کار خاصی را در زمینه کاهش این نوع وابستگی که بعدا برای آنان مشکل ساز خواهد بود،‌ انجام نمی دهند.

 

نظم و ترتیب را در محیط خانواده رعایت نمی کنند و از فرزندان خود نیز انتظار خاصی در این زمینه ندارند. فرزندان خود را برای انجام هر کاری آزاد می گذارند و حتی در مواردی که مداخله آنان لازم به نظر می آید، دخالت نمی کنند. این بچه ها چون در زندگی با موانع مواجه نشده است،‌ لذا وقتی وارد جامعه می شود به خاطر عدم تجربه کافی، زود تسلیم می شود و شکننده هست. آنچه از عواقب این نوع تربیت است کودکانی با اعتماد به نفس پایین و عدم قاطعیت در ابراز وجود و نظرات خود است.

 

 

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما