اعلام تشخیص توسط پزشک معالج بزرگترین شوک برای نزدیکان کودک است. معمولاً قبل از این گفتگو تعداد زیادی آزمایش و معاینه لازم است و همین باعث تردید و شک بسیاری از والدین می شود معمولاً آن ها حدس می زنند که احتمالاً فرزندشان دچار یک بیماری بدخیم شده است. با این همه تأیید این که کودک واقعاً مبتلاء به سرطان است همیشه باعث شوک والدین می شود.

.

سرطان در کودکان از آن جا که در سنین پایین رخ می دهد در حوزه حفظ سلامت روان، از اهمیت ویژه ای در مقایسه با بزرگسالان برخوردار است بنابراین آمادگی والدین به عنوان افرادی که مسئولیت مستقیمی در برابر کودک و بیماری اش دارند بسیار حیاتی است. واضح است که آگاهی والدین در مواجهه با بیماری، چگونگی رفتار آن ها با کودک مبتلا به سرطان و از همه مهم تر حفظ روحیه کودک و خانواده نقش بسزایی در بهبود بیمار ایفا می کند. توصیه هایی برای این خانواده ها در ادامه مطرح می شود که در مدیریت این مشکل موثر است.

.

هنگامی که خانواده ای متوجه می شود فرزندش مبتلا به این بیماری شده است شرایط بسیار سختی بر زندگی خانواده سایه می افکند که مشکلات روحی، اجتماعی و اقتصادی بخشی از آن است. اولین عکس العمل خانواده در مواجهه با این حقیقت تلخ، انکار و نوعی نپذیرفتن است. معمولا اولین کاری که چنین خانواده ای می کنند آزمایش دوباره و گاهی سه باره است اما زمانی که مطمئن می شوند باید یک رفتار منطقی و دور از احساسات را در پیش بگیرند. این موضوع اگر چه بسیار ناراحت کننده است، اما می توان با انجام اقدامات مفید در جهت حفظ روحیه کودک و آماده کردن او برای آزمایش ها و روش های مناسب درمان تا حدی این شرایط را آسان کرد.

.

خانواده در وهله اول باید روحیه خود را حفظ کند زیرا اندوه و دلسوزی، نه تنها کمکی نمی کند بلکه باعث می شود کودک با پی بردن به موضوع، بیماری را حتی بسیار سخت تر از آنچه هست تصور کند. رفتار عادی والدین با کودک، نداشتن محبت و دلسوزی بیش از حد نسبت به او، اجتناب از حرف های در گوشی و به اصلاح پچ پچ در حضور کودک که باعث کنجکاوی و ناراحتی وی می شود، افزایش دادن آگاهی خود درباره بیماری و پیگیری مراحل درست درمان، از جمله مهم ترین وظایف چنین خانواده هایی است که با لحاظ کردن آن ها می توانند امیدوار باشند که دوره بیماری با کمترین دشواری به پایان برسد.