القای حس امنیت در دوران نوزادی

طبیعی است که علاوه‌بر تأمین نیازهای مالی کودکان مانند پوشاک و غذا و مسکن، کودکان نیازمند امنیت و آرامش و تربیت صحیح در بستر خانواده نیز هستند.

بیان مفاهیمی‌ همچون حق نفس‌ کشیدن و حق زنده‌ ماندن و زندگی‌کردن و بسیاری از حقوق دیگر که شاید در ضمن زندگی روزمره به چشم نیاید، از جمله اصولی است که باید به فرزند خود بیاموزید. هر انسانی پس از به‌ دنیا آمدن، حق دارد از تمامی ‌امکانات و امنیت موجود در پیرامون خود بهره بگیرد و بر همین اساس کودک باید بداند که حق امن‌ ماندن و امنیت‌ داشتن جزو حقوق طبیعی اوست و دیگران وظیفه دارند این حق را به رسمیت شناخته و رعایت کنند.

 

با بیان این حق و آشنایی فرزندان با امنیت، آنان می‌آموزند که کسانی که امنیت آنان را به هر نحوی به مخاطره بیاندازند، خاطی بوده و باید با آنان برخورد کنند. آموزش امنیت به کودکان، آنان را آشنا به حریم قانونی دیگران کرده و یاد می‌گیرند که باید در تمام امور خانوادگی و شهروندی به امنیت سایر افراد احترام گذاشته و همچنین مراقبت امنیت خود نیز باشند.

 

روانشناسان چهارده ماه اول تولد را دوران دست یابی انسان به اعتماد نام نهاده اند. اگر کودک در این دوران نتواند به دنیای پیرامون خود اعتماد کند، شاید دیگر هیچ گاه به آن دست نیابد. ۱۴ ماه اول تولد یکی از بنیادی ترین نگرش های انسان به دنیای پیرامون ، که همانا «اعتماد» یا «بی اعتمادی» به جهان است در وی تثبیت خواهد شد. تصور کنید در همین چهارده ماه، والدین قادرند دو گونه انسان را تربیت کنند؛ انسانی که دنیای اطراف خود و آنچه در اوست را از دریچه اعتماد بنگرد، یا بر عکس با عینک بی اعتمادی به همه چیز نگاه کند.

 

پدر و مادر در این دوران صرفا باید در صدد برطرف کردن بی درنگ تمام نیازها و دردهای کودک باشند. به محض بروز درخواستی از سوی کودک بدون وقفه خواسته او را برآورده کرده و در طول این دوران سریعا احتیاجات کودک را اعم از گرسنگی، تشنگی، تمیز نگه داشتن وهمچنین حفظ کودک از سرما و گرما و… برطرف کنند.

 

در واقع با این گونه کارها محیطی شبیه به رحم را برای کودک فراهم می کنند. محیطی که کودک در آن از امنیت کامل برخوردار بوده و به کودک این اطمینان را می دهد که دنیای پیرامون او سراسر درد و رنج نیست. لذا کودک با اعتمادی که به والدین خود می کند، به دنیا و هر آنچه در آن است نیز با دیده اعتماد خواهد نگریست.

 

کودکی که به پدر و مادر خود به عنوان نماد جامعه اعتماد نداشته باشد و با آن ها احساس امنیت نکند طبعا به جامعه ای که در بزرگسالی در آن زندگی خواهد کرد نیز اعتمادی نخواهد داشت و برای ایجاد امنیت لازم در بزرگسالی دو راه را بیشتر نمی تواند برگزیند؛

 

۱- اعتیاد به مواد مخدر و روابط جنسی و قمار و دست یابی به قدرت بی حد و حصر که می تواند به شکل کاذب، او را از «درد نا امنی» خلاص گرداند.

۲- باورهای افراطی به شکل بیمار گون که تا حدی به وی آرامش خواهد داد و متاسفانه گاهی آن قدر آسیب شدید است که به همه این ها روی خواهد آورد.

 

اطفال و کودکان نوپا محیط خانه و محیط های دیگری مانند مهدکودک را تشخیص می دهند. به همین دلیل بزرگسالان باید توجه بیشتری به این محیط ها داشته باشند. اطفال، اضطراب و نگرانی را حس می کنند. کودکان نوپا تا حدی صحنه های تلویزیونی را درک می کنند و شاید چیزهایی که می شنوند، آنها را بترسانند. از این رو باید مشاهدۀ صحنه ها ئ تصاویر هول انگیز یا مجلات را کنترل کنیم.

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما