زمانی که کودکان از هر گروهی به سنین بلوغ می رسند، تغییرات جسمانی و روانی چشم گیری در آن ها مشاهده می شود.
برای کودکان مبتلا به اتیسم که قبل از این دوره در برابر تغییرات حتی بسیار اندک و جزئی مقاومت و سرسختی نشان می دادند، انطباق با تغییرات جدی دوره بلوغ بسیار دشوار بوده و ممکن است موجب اضطراب و آشفتگی در آن ها شود.

البته نباید از یاد برد که از نظر روانی نیز تغییرات مثبتی در همه نوجوانان رخ می دهد که موجب رشد مهارت های انطباقی و سازگاری آن ها با تغییرات جسمانی پدید آمده می شود. مواردی مانند رشد مغزی و قوای شناختی، حافظه کاری و زبان بر درک آن ها از دنیای پیرامون می افزاید. افراد مبتلا به اتیسم نیز از این قاعده جدا نبوده و گاه به وضوح می توان تغییرات مثبت رفتاری را که به دنبال این تغییرات روانی ایجاد شده است را در آن ها دید.

بسیاری از نوجوانان مبتلا به اتیسم همانند دوران قبل از بلوغ که نسبت به تغییرات بسیار حساس و تحریک پذیر بودند، در این دوره نیز از سویی نسبت به تغییرات عمیق و گستردۀ جسمی که ناشی از افزایش سطح هورمون ها می باشد و از سوی دیگر نسبت به تغییر در انتظارات و تقاضاهای محیطی، دچار حساسیت افراطی می شوند. در بسیاری از موقع حساسیت های افراطی، موجب تحریک پذیری و پرخاشگری های بیشتر از حد معمول در آن ها می شود. میزان کنار آمدن نوجوان با تغییرات ایجاد شده در این دوره وابسته به آمادگی قبلی و افزایش سطح آگاهی آن ها از این تغییرات است. برای تحقق این هدف بهتر است موارد زیر قبل از بلوغ و یا ضمن این دوره آموزش داده شود.

• تصاویری از آدم ها در سنین مختلف، مانند تصویر پدر، مادر، پدر بزرگ و مادربزرگ و دوستان را به او نشان دهید و در مورد تغییراتی که آن ها نیز در طی زمان کرده اند، با او صحبت کنید.

• تصاویری از خود نوجوان، از کودکی تا دوره ای که در آن به سر می برد، یا فیلم هایی که بیانگر تغییرات رشدی در او می باشد را به او نشان دهید و در مورد تغییرات ایجاد شده، با وی صحبت کنید.

• از روش داستان های اجتماعی که دربرگیرندۀ ویژگی ها و حالت های نوجوانان در این سن، انتظارات محیط و واکنش آن ها نسبت به این تغییرات است، استفاده کنید.

یک نوجوان مبتلا به اتیسم دربارۀ خود می گوید:

من می دانم که با آن ها فرق دارم. آن ها توانایی هایی دارند که من ندارم. پدر و مادرم انتظاراتی از من دارند، اما من نمی توانم آن طور که آن ها می خواهند باشم. شاید آن ها را ناراحت کنم ولی کاری نمی توانم بکنم.