در عالم بچگی، وقتی حرف زشتی می‌زدیم بزرگ‌تر‌ها به ما می‌گفتند «زود برو دهانت را آب بکش… زود…». در عالم بچگی فهمیده بودیم وقت فحاشی‌کردن، دهان‌مان آلوده می‌شود. حالا که بزرگ شدیم اگر قرار باشد ما با هر بار حرف زشتی که می زنیم دهانمان را آب بکشیم، روزی چند لیتر آب باید مصرف کنیم!؟ دریا… دریا… دریا… .

بیاییم با خودمان صادق باشیم، بددهنی گر چه ممکن است در لحظه‎های اول ما آدم‎ها را آرام کند، اما عواقبی دارد که بالاخره دامن ما را می‎گیرد و از سوی دیگر، این ناسزاگویی مان پس از مدتی دیگر با به زبان آوردن حرف‎های ناخوشایند آرام نمی‎شود و فحش دادن حالمان را بدتر نمی‎کند، یا به زبان خودمانی دلمان خنک نمی شود و حالمان سرجایش نمی آید! با این تفاسیر چه باید کرد!؟ وقتی دیگر از رفتارمان خسته شدیم و احساس می کنیم جایی در قلب دیگران نداریم چه کار کنیم!؟

نگران نباشید؛ هر رفتار ناخوشایندی قابل اصلاح است حتی اگر عادت شده باشد و به گمان‎مان ترکش سخت باشد. اول باید به این سؤال پاسخ دهیم که چرا تصمیم گرفته ‎ایم این رفتار و عادت خودمان را اصلاح کنیم. مثلا بعضی ها می گویند: دیگران به من گفتند سعی کنم رفتارم را تغییر بدهم! اگر نظر شما هم همین است پس لطفاٌ بروید هر وقت خودتان به نتیجه رسیدید باید رفتارتان را تغییر بدهید برگردید! ما نمی‎توانیم کسی را تغییر بدهیم، مگر آن که او خودش خواستار تغییر باشد. شما و هر فرد دیگری ابتدا خودش باید به این نتیجه برسد که بددهنی آسیب رسان است؛ یعنی نوعی تحول درونی عمیق برای یک عادت قدیمی لازم است.

بنابراین در این مرحله می‎شود به او برای اصلاح رفتارش به شکل منطقی کمک کرد، اما باز هم مسئولیت اصلی با خود فرد است. برخی افراد توانایی این را دارند که از طریق منابع اطلاعاتی مانند اینترنت یا کتاب های آموزشی رفتارشان را تغییر دهند و گروهی هم این توانایی را ندارند؛ بنابراین باید به درمانگر مراجعه کنند. پس؛ بهتر است بگویم خودم تصمیم گرفته‎ام رفتارم را تغییر بدهم، چون فهمیده‎ام پرخاشگری کلامی‎ام و بد دهانی من دیگران را از من دور می‎کند و به روابط اجتماعی‎ ام آسیب می زند. این توضیح مناسب‎تر است، چون تا زمانی که فرد بددهن خودش تصمیم نگرفته باشد رفتارش را تغییر دهد یعنی به انگیزش درونی نرسیده باشد تلاش برای اصلاحش بی‎فایده است.