تقویت عزت نفس

رفتار نسنجیده با فرزندان و آزار و اذیت آن ها، باعث به وجود آمدن احساس حقارت در آن ها شده و این احساس اغلب تا بزرگسالی با آنان همراه است. آن ها از در جمع بودن و گردش های دست جمعی می­ هراسند و همیشه احساس می ­کنند که دیگران از آن ها بدشان می ­آید و توان […]

رفتار نسنجیده با فرزندان و آزار و اذیت آن ها، باعث به وجود آمدن احساس حقارت در آن ها شده و این احساس اغلب تا بزرگسالی با آنان همراه است. آن ها از در جمع بودن و گردش های دست جمعی می­ هراسند و همیشه احساس می ­کنند که دیگران از آن ها بدشان می ­آید و توان مقایسه کردن استعدادهایشان را با دیگران ندارند. فرزندانی که مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، شخصیتشان تحقیر شده و به مرور زمان عزت نفس خود را از دست می­ دهند و به این باور می ­رسند که ارزشی ندارد. و در این صورت است که هر کار خلافی را به راحتی انجام می­ دهند.  در روایات در مورد احترام به کودکان احادیث زیادی در منابع و متون اسلامی وارد شده است.

 

احترام به کودک در خود پنداره او مؤثر است و در نتیجه، این خود پنداره در رفتار شخص تأثیر می گذارد؛ زیرا رفتار انسان ها براساس شناختی است که از خود دارند و این شناخت از خود، معمولاً از طریق نگاه دیگران به انسان حاصل می شود. بگذریم از معدود کسانی که فراتر از این می نگرند و خود را چنان که هستند، می بینند. این عده نیز در میان بزرگسالان اند، نه کودکانی که هنوز هر چیزی را از دریچه چشم دیگران می بینند و اساس شناخت و رفتار آن ها را تقلید و تلقین شکل می دهد.
.
بنابراین، اکثر انسان ها، به ویژه کودکان، خود را چنان می شناسند که دیگران در رفتار خود با آن ها، می نمایانند و بر طبق این شناخت از خود، عمل می کنند، و اگر چنین نکنند دچار تضاد درونی، اضطراب و دلهره می شوند؛ زیرا انسان همواره به دنبال آرامش درونی است و این آرامش وقتی است که رفتار بیرونی مطابق با شناخت درونی باشد. بنابراین، بر طبق شناخت از خود که از طریق نگرش دیگران به او حاصل شده است، عمل می کند.
.
حال اگر والدین و مربیان کودک در دوران شکل گیری شخصیت او با بی احترامی، تحقیر، سرکوفت و سرزنش با وی برخورد کنند، شخصیت کودک به صورت شخصیتی ذلیل، حقیر، وابسته و منفی شکل خواهد گرفت و اگر با احترام و بزرگداشت با او برخورد کنند، شخصیت او به صورت شخصیتی عزیز، مستقل و مثبت شکل خواهد یافت، و در خود به دیده احترام می نگرد و رفتارش نیز بر طبق آن، رفتاری سالم، مثبت و بهنجار خواهد بود.

 

ائمه (ع) در زندگی خود به کودکان همانند بزرگسالان احترام می گذاشتند. ابن ابی الحدید نقل می کند:

روزی امام حسن (ع) از کنار کودکانی که سرگرم بازی بودند، می گذشت. کودکان در حالی که قطعه نانی در دست داشتند و می خوردند به امام حسن (ع) تعارف کردند و او را به خوردن نان دعوت کردند. امام دعوت آن ها را پذیرفت و با آن ها غذا خورد و سپس کودکان را به منزل خویش برد. به آن ها غذا و پوشاک داد و فرمود: دعوت آن ها از دعوت من ارزشمندتر بود؛ زیرا آن ها هر آنچه داشتند به من دادند، ولی من بیش از آنچه به آن ها دادم، دارم (ابن ابی الحدید، ۱۳۸۵، ج ۱۱، ص ۱۹۸).
.
در سیره های معصومان (ع) موارد بسیاری مشاهده می شود که هنگام صحبت با فرزندان خویش از لفظ «یا بُنی» (فرزند عزیزم) استفاده می کردند. همان چیزی که لقمان نیز در سفارش های خود به فرزندش او را با آن لفظ خطاب می کرد، که موارد متعددی از آن در قرآن نیز آمده است.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما