یکی از موضوعات مهم، روش صحیح دستور دادن به کودک است به طوری که کودک آن را به خوبی درک کرده و اجرا کند. دستورهایی که معمولاً موثر واقع نمیشوند دارای یکی از خصوصیات زیر هستند:

• دستورهای زنجیره ای

دستورهایی هستند که پشت سرهم به کودک داده میشود و وی توانایی به خاطر سپردن تمام آن ها را ندارد. بنابراین برخی از آنها را فراموش کرده و انجام نمیدهد. مانند لباست را بپوش، دندانهایت را مسواک بزن، موهایت را شانه کن، بعد بیا صبحانه بخور. بهتر است دستورها را به بخش های کوچکتر تقسیم کرده و هر کدام را به تنهایی از کودک درخواست کرد.

• دستورهای مبهم

دستورهایی هستند که برای کودک واضح و روشن نیستند و به خوبی نمی توانند منظور گوینده را منتقل کنند. به عنوان مثال هنگامی که ما انتظار داریم، بچه ها بدون درگیری و خشونت باهم بازی کنند و دعوا نکنند ولی فقط به آن ها بگوییم: «بچه های خوبی باشید.» کودک ممکن است نداند از او چه خواسته شده است و باید چه کار کند که از نظر والدین بچه خوبی باشد؟ این دستورها مبهم می باشند، بنابراین بهتر است به صورت مشخص و اختصاصی به آن ها بگوییم: «با اسباب بازی هایتان باهم و به آرامی بازی کنید.»

• دستورهای پرسشی

در این گونه دستورها از کودک سوال می شود که آیا دوست دارد که این کار را انجام دهد؟ مثلاً «آیا دوست داری که اطاقت را تمیز کنی؟ که ممکن است یک کودک لجباز براحتی بگوید: «نه دوست ندارم.» در این گونه دستورها ما به کودک حق انتخاب می دهیم. پس دور از انتظار نیست که او آن را انجام ندهد.

• دستورهایی که به دنبالش دلیل و منطق آورده می شود

مانند: «زود باش اطاقت را مرتب کن چون امشب مهمان داریم و از اینکه خانه نامرتب باشد، نگران و عصبانی می شوم». در این مثال ممکن است کودک دستور اصلی را فراموش کند، بنابراین بهتر است که دستور به این شکل باشد: «امشب مهمان داریم و خانه نامرتب من را نگران و عصبانی می کند، پس لطفاً هرچه سریع تر وسایلت را جمع کن.» یعنی اول توضیح داده بعد دستور مورد نظر گفته شود.