کودک، هدیه ای آسمانی

کودک ثمره محسوس زندگی و عشق والدین است که در خانواده اسلامی بر اساس هدفی پدید آمده و قدم به عرصه زندگی گذارده است.

کودک امانت و لطف الهی است، دین مبین اسلام، بیش از مکتب های دیگر، برای کودکان، این گروه آسیب پذیر جامعه، حقوق قائل شده است، چراکه با رعایت این حقوق، آینده کشور با وجود انسان های شایسته، تضمین خواهد شد. در آموزه های دین مبین اسلام، همه کودکان از دختر و پسر، حقوق و مزایای معیّنی دارند و همه افراد از اِعمال هرگونه خشونت و بی رحمی در حق آنان باز داشته شده اند و این در حالی است که پیش از اسلام، میان اعراب و دیگر قوم ها، کودکان در وضع نامناسبی قرار داشتند و از کمترین حقوق عادی نیز بهره مند نبودند.

 

قبل از ظهور اسلام میان اعراب و دیگر قوم ها با هر بهانه کوچکی از جمله رهایی از فقر و هزینه زندگی، کودکان را از میان بر می داشتند و در این میان، شرایط دختران بسیار دردناک تر بود چرا که بزرگان عرب و افراد سرشناس، داشتن دختر را برای خود ننگ می دانستند و از این جهت آن ها را زنده به گور می کردند.

 

تولد فرزند یکی از لذت بخش ترین لحظات زندگی پدر و مادر است، اما با آغاز تولد وظایف والدین به ویژه مادر رنگ و صورت دیگری به خود می گیرد. بار مسئولیت سنگین است و والدین باید خود را در برابر کودک خویش مسئول ببینند. از وظایف اولیه والدین، پذیرش کودک بر اساس این که او امانت خدا و قابل تکریم است، می باشد.

.

کودک ثمره محسوس زندگی و عشق والدین است که در خانواده اسلامی بر اساس هدفی پدید آمده و قدم به عرصه زندگی گذارده است. شک نیست که هر مادری فرزند خود را زیبا می بیند و بیشتر اوقات خود را متوجه مراقبت از او می کند تا وی را زیبا و نیکو بپروراند.

.

بی توجهی و سردی به کودک لطمه ای به صفای طفل و موجبی برای چرکین کردن دل اوست. مسئولیت مادر در سنین اولیه زندگی طفل بسیار سنگین است، غفلت و بی توجهی به آن عوارض غیر قابل جبرانی برای او بوجود می آورد. گاهی عدم پذیرش و سردی در برابر طفل به گونه ای است که کودک در خانه هم چون غریبی زندگی می کند، او را نمی پذیرند این خود موجب رنجشش می شود.

.

بی توجهی به کودک، با سردی با او رفتار کردن شاید مسئله مهمی نباشد، ولی این غلط است زیرا کودک در حال مقایسه وضع خود با دیگران حالات را در می یابد، منتها بازگو نمی کند و گاهی با دوستانش که همسال و همنشین او هستند به مانند یک بزرگسال و بالغ از وضع خود گله مند و ناراضی است و ابراز ناراحتی می کند.

.

گاهی عدم پذیرش به صورت تبعیض در جنس مطرح می شود. چه بسیار مادرانی که آرزوی پسر یا دختر دارند وجنس دیگر برای شان مایه تاثر است و این کار به جایی می رسد که حتی مرگ را آرزو می کنند. عدم پذیرش در جنس گاهی کودک را نسبت به جنس مشکوک می سازد، مثلا پسر خواستن دختر را مرد صفت و دختر خواهی پسر را زن صفت بار می آورد، زیرا مادر بر همین اساس کودک را می پرورد و حتی در لباس و پوشش او نظرات مورد توقع را اعمال می نماید و این لطمه ای در تربیت است. هیچ دلیلی ندارد که پذیرش کودک مصلحتی باشد ولی اگر بواقع هم نمی شود خود را اقناع به پذیرش کودک کند لااقل مصلحتا او را بپذیرد و علاقه اش را به او ابراز نماید.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما