کمتر کسی می تواند خاطرات سال های اولیه زندگی اش را به یاد آورد. چون در این زمان هنوز مغز نمی تواند اطلاعات را در قالب الگوهای عصبی که در حقیقت همان خاطرات هستند در ذهن ثبت کند. کودکان اطلاعات را در حافظه معنایی ثبت می کنند، به همین علت همه ی آنچه را که به آن نیاز دارند، مانند شناسایی پدر و مادرشان در لحظه به یاد می آورند.

.

از دو تا چهار سالگی به بعد حافظه رویدادی نیز در کودکان فعال می شود. این حافظه مسئولیت ثبت جزییات یک رویداد خاص را به عهده دارد. این خاطرات در بخش های مختلف قشر سطحی مغز یا کورتکس ذخیره می شود. کورتکس دیداری در قسمت پشت مغز و کورتکس شنوایی در طرفین مغز قرار دارد و همه این قسمت ها از طریق هیپوکامپ به هم مرتبط می شود.

.

در حقیقت هیپوکامپ از کنار هم قرار دادن اطلاعات دریافتی از هر یک از این قسمت ها، الگویی عصبی را در مغز ثبت می کند که در هر قسمت آن خاطره ای ثبت شده است. تا قبل از دو سالگی هیپوکامپ هنوز توانایی ندارد اطلاعاتی را که از قسمت های مختلف کورتکس مغز دریافت می کند به هم پیوند دهد. به همین سبب در این سن نمی تواند رویداد های خاص را به یاد آورد. از دو تا چهار سالگی هیپوکامپ فعال شده و به این ترتیب کودک می تواند اطلاعات را در قالب الگوهای عصبی در مغزش ثبت کند.

.

زمانی که کودک در حال یادگیری مفاهیم اولیه زندگی و شناخت دنیای پیرامونش است، بیشتر از حافظه معنایی کمک می گیرد و از این رو ممکن است حافظه رویدادی پیچیده و غیرفعال شود. در سال های اولیه زندگی، هدف کسب آگاهی های معنایی است و بنابراین هیچ ضرورتی برای بهره گیری از حافظه رویدادی وجود ندارد و این نکته را نیز باید مورد توجه قرار داد که استفاده همزمان از حافظه معنایی و شناختی عملکرد، آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. فراموشی کودکی موجب می شود در سنین بزرگسالی نتوانید خاطرات دوران کودکی خود را به خاطر آورید.

.

در حقیقت این طور به نظر می رسد که با گذشت زمان خاطرات دوران کودکی را فراموش می کنیم. بر اساس این نظریه ما انسان ها، با افزایش سن، خاطرات پیش از سنین چهار سالگی مان را فراموش می کنیم و تنها چند خاطره ثابت از این دوران در ذهنمان باقی می ماند و این یافته ها بیانگر این است که خاطرات دوران کودکی خاطراتی از جنس حافظه رویدادی نیست و به همین سبب هیچ الگوی عصبی شناخته شده ای از این خاطرات در ذهن باقی نمی ماند.

.

بسیاری از کودکان می توانند خاطراتی را از سن ۳.۵ سالگی به یاد آورند اما چنانچه از آن ها خواسته شود خاطراتی پیش از آن را به یاد آورند، قیافه ای سردرگم را به خود می گیرند. این امر ناشی از پدیده ای به نام «فراموشی دوران کودکی» است که به دلیل فقدان مهارت های زبانی در نوزدان رخ می دهد.