زبان‌ یکی‌ از مهم‌ترین‌ راه های‌ ارتباطی است‌. انسان‌ به‌ کمک‌ زبان‌ توانسته‌ است‌ به‌ تفکری‌ پیچیده‌ دسترسی‌ پیدا کند. ارتباط بین والدین و کودکان در سال های اولیه تولد کودک نقش مثال زدنی در حرف زدن هر چه سریعتر کودک دارد. شنیدن صدای مادر به نسبت صدای پدر تاثیر بیشتری بر کودکان دارد. مادران به طور معمول و در هر ساعت حدود ۱۲۶۳ کلمه با نوزادان تازه متولد شده خود صحبت می کنند در حالی که پدران در هر ساعت در حدود ۴۶۲ کلمه با نوزادان تازه متولد شده صحبت می کنند.

.

به درستی صحبت کردن با جنین در حین بارداری از سوی والدین و اطرافیان می‌تواند باعث افزایش حجم مغز نوزاد و افزایش سطح هوش او در سال های آتی پس از بدنیا آمدنش شود. صحبت‌ با جنین همچنین می‌تواند باعث افزایش مهارت های گفتاری او در سال های بعد شود، صدای مادر جزو یکی از اولین تجربیات حسی نوزاد در حین رشد است و او همین طور می‌تواند صدای ضربان قلب مادر خود را نیز بشنود. صدای مادر و اطرافیان جنین باعث افزایش قدرت مرکز پردازش زبان در مغز کودک می‌شود و در آینده سبب زود به راه افتادن زبان کودک برای برقراری ارتباط با اطرافیان می‌شود.

.

زنان پرحرف فرزندان خوشبخت ترى به دنیا مى آورند. هرچه کودکان در دوران نوزادى و شیرخوارگى کلمات بیشترى بشنوند، زودتر زبان مى گشایند و حرف مى زنند. فرزندان زنان پرحرف، تحرک بیشترى دارند و برخلاف تصور عده اى مبنى بر این که پرحرفى مادر موجب آسیب کودک مى شود این کودکان در روابط خود با دیگران پر انرژى تر از کودکانى هستند که در محیط هاى آرام پرورش یافته اند.

.

از ۷ – ۶ ماهگی و زمانی که کودک صدای ما را می‌شنود، باید با کودک صحبت کرد تا کودک با صدای گفتار اطرافیان آشنا شود و بتواند در آینده صداسازی را شروع کند و تعامل کلامی را برقرار سازد. تعامل با کودک در دوره حساس رشد گفتار و زبانی مهم است و پدر و مادر در درجه اول و مراقبان کودک در درجه بعدی نقش مؤثری در این رابطه ایفا می‌کنند. پس از این که کودک با صدا و کلمات آشنا شد می‌تواند کلماتی را که در اطراف شنیده به یاد سپرده و بیان کند پس مسلم است کودکی که صدایی نشنیده، نمی‌تواند تقلید سازی کند و کلمه‌ ای را بیان کند.

.

کودکان به صدای مادر خود بیشتر عادت دارند تا صدای پدر و ارتباط کلامی مادر با کودک تاثیر بیشتری به نسبت ارتباط کلامی کودک با پدر دارد. مادران با کودکان دختر خود بیشتر از کودکان پسر سخن می گویند؛ در نتیجه، دختران زودتر از پسران سخن گفتن را آغاز می کنند. با وجود این که پدران به نسبت مادران کمتر با کودک خود صحبت می کنند اما این سخن گفتن بازهم در کودکان دختر به نسبت کودکان پسر بیشتر است.

.

ارتباط مستقیم با کودک می‌تواند وی را تشویق به گفتن کند؛ همچنین تبعات عدم ارتباط مستقیم با کودک، آن است که کودک نمی‌تواند در تقلید صدا موفق باشد و به تبع در یادگیری کلمات نیز دچار مشکل خواهد شد. کودکانی که در توانایی دریافت اطلاعات محیطی ضعیف هستند در تولید کلمه هم نسبت به همسالان خود دچار تأخیر می‌ شوند. در صورتی که اگر در تعامل مستقیم با مادر بودند این توانایی‌ شان تقویت می‌شد.

.

در حدود ۲ سالگی، کودکان قادر به بیان اولین جملات خود هستند، جملاتی نظیر بابا نیست، بابا رفت یا کو؛ بنابراین اگر خانواده‌ ای مشاهده کردند که کودکشان در رنج سنی ذکر شده، تعداد کلمات مناسبی را بیان نمی‌کند یا در سن شروع جمله توانایی ادای جمله را ندارد بهتر است با یک گفتار درمان در این خصوص مشورت کنند.