امام باقر(ع) دربارۀ احترام گذاشتن به کودکان در مساجد میفرمایند: «کودکان را یک‌جا در قسمت عقب صف‌های نماز جماعت قرار ‌ندهید، بلکه آنان را در میان صف‌ها پراکنده نمایید».

اگر والدین در قالب الگو‌های کودک و نوجوان نگرش مطلوب و مثبتی به مساجد داشته باشند و آموزش دینی فرزندان خود را در قالب وظیفه‌ای اساسی تلقّی کنند، قطعاً این‌گونه برخورد تأثیر بسیاری در رفتار کودک و نوجوان خواهد داشت.

این حضور مستمر به همراه خانواده و دوستان در مساجد و محافل مذهبی به صورت عادتی مطلوب و پسندیده در کودکان و نوجوانان در‌می‌آید. باید این نکته مدنظر باشد که وقتی انسان عملی را به طور مستمر تکرار کرد به تدریج با آن خو می‌گیرد و حالتی در نفس به وجود می‌آید که اصطلاحاً عادت نامیده‌می‌شود.

از آن‌جا که افرادی که به مسجد می‌آیند غالباً از یک فیلتر اعتقادی رد شده‌اند، در دوران حاضر جذب کودکان به این محیط می‌تواند برجسته‌ترین راه ایمن‌سازی آنان در برابر مسائل انحرافی جوامع امروز باشد.

متأسفانه کم رفتن ما به مساجد و مجالس دینی و این‌که بچه‌ها کمتر در مجالس مذهبی شرکت می‌کنند، سبب می‌شود که آنان از ابتدا رغبت به عبادت پیدا نکنند. باید ما با بچه‌های خودمان برنامه‌ی مسجد رفتن داشته‌باشیم تا بچه‌ها با مساجد آشنا شوند. ما خودمان که از بچگی با مساجد و معابد آشنا بودیم در این اوضاع و احوال امروز چه‌قدر به مسجد می‌رویم که بچه‌های ما که هفت ساله شده‌اند به دبستان و بعد به دبیرستان رفته‌اند، ولی اصلاً پایشان به مساجد نرسیده است، بروند.

(شهید مطهری)