حتی دو فرزند دوقلو از نظر استعداد یا چابکی و سنگینی یا قدرت بیان با یکدیگر کاملا برابر نیستند. تفاوت در سن، زیبایی و زشتی، تمایلات، انتخاب رشته و … وجود دارد. پدر و مادر می‌توانند با ظرافت و رعایت نکات مورد نظر از این تفاوت‌ بهره جسته و به هرکدام متناسب با معلومات و استعداد به موارد تفاوت برسند و در رشد و شکوفایی استعداد آن‌ ها بکوشند.

.

 بسیاری از والدین، آگاهانه یا ناآگاهانه با تبعیض بین فرزندان، موجب اختلاف بین آن‌ها و دلسردی از زندگی می‌شوند. تبعیض در مواجهه با خطاها و اشتباهات فرزندان دختر و پسر و عدم اتخاذ رویه‌ای منطقی برای برخورد با خطاهای فرزندان و تنبیه تبعیض‌ آمیز بر اساس برتری پسر بر دختر یا بالعکس موجب سلب اعتماد به نفس و بدبینی فرزندان نسبت به والدین می‌شود. تبعیض در خانه با روحیه‌ی حساس و عزت نفس فرزندان منافات دارد و لطمات جبران ناپذیری را بر روح و روان آنان وارد می‌کند. عمل تبعیض با ایجاد بحران‌های روحی و سرخوردگی، آنان را به سوی عکس العمل‌های منفی سوق می‌دهد.

اگر از کودکی با مهربانی و رعایت ظواهر با فرزندان برخورد شود آن‌ها از نظر روانی سالم بار می‌آیند وگرنه احساس حقارت نسبت به فرد کم توجه و احساس خودبزرگ‌بینی و تکبر به فرد دیگر، احساس بی‌هدفی در زندگی، گوشه‌گیری و انزوا، خود کوچک‌بینی، عدم ارتباط با والدین و دیگر اعضای خانواده از عواقب تبعیض بین فرزندان است.

.

مواردی که والدین باید به تدریج و با نرمی و لطافت بیان برای فرزندان خود توضیح دهند، اولی بودن یا دومی بودن و این‌که ولادت هرکس در هر زمان اتفاق بیفتد نسبت به قبلی کوچک‌تر است و در نتیجه نسبت به بعدی بزرگ‌تر. اگر فرزند از هوش بیشتری بهره‌مند است نباید جلوی دیگران از او تعریف بیجا کنند و بقیه را تحقیر. اگر فرزندی مریض یا لاغر است باید به او دلداری دهند که در دراز مدت و در اثر مراقبت‌های پزشکی یا تغذیه سالم بتواند به رشد طبیعی برسد.

.

دختر بودن یا پسر بودن نیز از مواردی است که به راحتی والدین می‌توانند خودشان را مثال بزنند، که مثلا من مادرم، پس اگر به وظیفه خود عمل کند بهترین است و پدر همچنین. فقط توجیه لفظی مهم نیست. در عمل نیز پدر و مادر ضمن تساوی در محبت و برخورد، این مسئله را باید به آن‌ها تفهیم کنند.

.