دسامبر 4
بازدید : 729
نظرات : بدون دیدگاه
تقویت عزت‌ نفس کودکان

بهترین میراث ماندگار هر زوجی می تواند فرزندی رشد یافته و با اعتماد به‌ نفس باشد. پس ضروری است به موازات تامین امکانات رفاهی و آسایش کودک با پرهیز از افراط، فضای رشد کودک را امن کنیم! اگر کودک توانایی‌های بالقوه وراثتی بالایی هم داشته‌باشد، شکوفاشدن این توانایی‌های خدادادی به بستر امنی نیاز دارد که […]

بهترین میراث ماندگار هر زوجی می تواند فرزندی رشد یافته و با اعتماد به‌ نفس باشد. پس ضروری است به موازات تامین امکانات رفاهی و آسایش کودک با پرهیز از افراط، فضای رشد کودک را امن کنیم! اگر کودک توانایی‌های بالقوه وراثتی بالایی هم داشته‌باشد، شکوفاشدن این توانایی‌های خدادادی به بستر امنی نیاز دارد که در آن ترس حاکم نباشد چون حاکمیت ترس در روابط خانوادگی، زمینه شکل‌گیری خانواده‌ای آشفته را فراهم می‌کند که در آن نبود امنیت‌خاطر محسوس و در نتیجه روابط بین اعضا معیوب و خشک است و در این‌ گونه خانواده‌های پرتنش، قربانیان اصلی کودکان هستند!

 

درخانواده ناامن که روابط والدین تحت تاثیر ترس، خود خواهی و خشونت به‌دلیل ناآگاهی از مسائل تربیتی است، قطعا کودک به‌ دلیل ناامنی مستمر هورمون رشد دفع می‌کند و رشد جسمی و عقلانی‌اش مختل می‌شود! کودک در جو ترس و ناامنی رشد نمی‌کند و مسئول این فاجعه والدین هستند. پس امنیت‌ بخشی و فراهم‌کردن فضای امن به‌ منظور شکوفا شدن وی بسیار ضروری‌تر از فراهم‌ کردن آسایش اوست.

 

گام مهم دیگری که والدین آگاه از آن غفلت نمی‌کنند، رشد و تقویت عزت‌ نفس کودکان است. برای تحقق این وظیفه خطیر، والدین باید خودشان اعتماد به‌ نفس کافی داشته‌ باشند! دور از انتظار است که کودکی در منزل پدر و مادری با عزت‌ نفس پایین داشته ‌باشد و در مدرسه هم معلمش اعتماد به‌ نفس کافی نداشته‌ باشد و بعد انتظار داشته‌ باشیم در این شرایط کودکی با عزت‌ نفس بالا تربیت شود! چند ویژگی‌ والدینی که دارای عزت نفس هستند:

 

۱. آگاهانه نگاه می‌کنند.

۲. هدفمند هستند.

۳. خودپذیری دارند.

۴. در تربیت کودک انسجام دارند؛ یعنی حرف و عملشان یکی است.

۵. جراتمند هستند و به‌ موقع در مسائل کودک ابراز وجود می‌کنند.

۶. والدین در تربیت فرزند، خود را مسئول می‌دانند و تربیت فرزند را به یکدیگر محول نمی‌کنند!

۷. احترام بین پدر و مادری که عزت‌ نفس دارند، محسوس و پایدار است.

۸. به نقش تربیتی خود واقفند و تربیت کودک موضوع و هدف مشترکشان است. نارسایی‌های کودک را به یکدیگر نسبت نمی‌دهند و کودک موضوع اختلاف آن‌ها نیست.

۹. شخصیت‌های خوش‌بینی هستند، نیمه پر لیوان را می‌بینند و همواره بر نکات مثبت فرزند تاکید می‌کنند و کودک را از نظر روانی می‌بینند و از مقایسه فرزند با دیگر همسالان وی جدا پرهیز می‌کنند.

۱۰. کودک را تنبیه نمی‌کنند بلکه خطای احتمالی او را تنبیه می‌کنند.

۱۱. از تهدید های بیجا و ناامن‌کننده کودک خودداری می‌کنند و متناسب با رشد و توانایی کودک به او مسئولیت می‌سپارند و به میزانی که کار انجام می‌دهد، او را تشویق می‌کنند. اگر والد یا معلمی هستید که تنبیه کودک اولویت اول شماست! در اعتماد به‌ نفس خود شک کنید!

۱۲. اولویت اول آنان تشویق فرزندان است.

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما