شما چند تا فرزند دارید؟ یکی؟ دو تا؟ سه تا؟ آیا اگر صد تا بچه هم داشته باشید، حاضر می شوید به یکی از آن ها غذایی را بخورانید که مسموم است؟ یا او را به جایی ببرید که پر از مواد آلوده است؟ مسلماً نه. پس چطور است که بعضی از پدر و مادرها حواسشان به خوراک روانی فرزندشان نیست؟

باور کنید نمی خواهیم شعار بدهیم، اما تأثیر مسئله کم توجهی بعضی از والدین به کیفیت فیلم ها و موسیقی هایی که کودکشان را در معرض آن ها قرار می دهند، کمتر از تأثیر یک وعده غذای مانده و مسموم یا نفس کشیدن در یک اتاق پر از مونوکسید کربن نیست. تأثیری که این رسانه ها روی روان کودک شما می گذارند، یک تأثیر چند جانبه است که حالا حالاها از ذهن فرزند شما پاک نخواهد شد.

متأسفانه امروزه کار بعضی بی توجهی های بعضی از پدر و مادرها به جایی رسیده است که ناخواسته این جمله به ذهن متبادر می شود که «پدر و مادر هم، پدر و مادرهای قدیم». شرح حال نمونه ای از این پدر و مادرها را همین چند وقت پیش از زبان یکی از دوستان شنیدم: «میز شام که آماده شد، زن و شوهر جوان صاحبخانه که یک دختر شش ساله داشتند، از مهمان ها خواستند که سر میز بنشینند.

تلویزیون از قبل روشن بود و فیلمی پخش می شد که سانسور نشده بود. تقریباً حواس هیچ کدام از بزرگترها به آن فیلم نبود و وقتی هم که سر میز نشستیم، تمام حواس ها رفت به غذا و بگو و بخند. دخترک صاحبخانه با دو تا بچه دیگر که مهمان بودند، کنار هم سر میز نشسته بودند و غذا می خوردند. ناگهان بچه ها ساکت شدند. باز هم کسی حواسش نبود. من هم تصادفاً وقتی متوجه صحنه جنسی فیلم شدم که به نظرم چند ثانیه ای از تماشای آن صحنه توسط بچه ها گذشته بود.

با چشم و ابرو از صاحبخانه خواستم تلویزیون را خاموش کند اما او با بی تفاوتی نجوا کرد: «الآن تموم می شه». راست می گفت. فیلم همانجا تمام شد اما برای بچه ها تازه آغاز ماجرا بود؛ چون شروع کردند به بوسه های آن مدلی و حرف زدن درباره آن و متأسفانه باز هم پدر و مادرها با بی تفاوتی و حتی گاهی هم قربان صدقه تشویق آمیزشان با صحبت های بچه ها در این باره برخورد کردند».

متأسفانه امثال این قبیل پدر و مادرها زیاد شده اند. به عنوان یک مثال دیگر، چند وقت پیش کودک هفت ساله ای را دیدم که همزمان با صدای یکی از خواننده های زیر زمینی با گرفتن کنترل تلویزیون جلوی دهانش و ورجه وورجه کردن روی مبل، ادای او را در می آورد که گذشته از موسیقی جنون آمیزش، محتوای شعرش هم بیمارگونه بود و متأسفانه این قبیل قصه ها ادامه دارند…

بچه های ما بسیار باهوش تر و زرنگ تر از چیزی هستند که ما تصور می کنیم. مراقب باشید که وسیله ای که در اختیار کودک قرار  می دهید چه چیزهایی را به کودک منتقل می کند. اگر اجازه دارد از تبلت یا گوشی همراه شما استفاده کند، آن را از هرگونه مطلبی که مناسب کودک تان نیست خالی کنید یا در صورت لزوم کلا آن را از دسترس او دور نگه دارید. در ضمن برای حفظ سلامت روانی خانواده و بنا به دلایل زیادی خودتان هم سمت چنین محتواهای مخربی نروید. این تصور که او نمی تواند تبلت را روشن یا از آن استفاده کند، اشتباه است.

اگر با وجود همه تمهیداتی که به کار گرفته اید، کودک شما در معرض تماشای تصاویر یا فیلم نامناسب قرار گرفت، خونسردی خود را حفظ کنید. او پس از دیدن چنین فیلمی حال خوشی ندارد و به تسلی نیاز دارد؛ نصیحت و سرزنش را به زمان دیگری موکول کنید و به آرامی او را از فضای ناخوشایندی که در آن قرار گرفته خارج کنید. اگر این اولین باری باشد که کودک چنین تصاویری می بیند، بیشتر نیاز دارد او را آرام کنید. ممکن است حتی احساس گناه کند و از یادآوری فیلم، بترسد. او را در آغوش بگیرید و به او بگویید که دوستش دارید. شاید در ابتدا به هیچ توضیحی نیاز نباشد و او فقط به آرامشی که از طرف شما می بیند اکتفا کند.