اگر به بازی کودکی با پازل های مکعبی اش دقت کرده باشید، مشاهده می کنید چگونه او یاد می گیرد اگر مکعب اصلی را بچرخاند شکل یک حیوان درست می شود. جیغ کودکان شباهت زیادی به این کار دارد. کودک شما به واکنش های شما درباره صداهایی که از خود درمی آورد، دقت می کند و متوجه می شود کدام یک از آن ها بیشترین اثر را بر شما می گذارد. به عبارت دیگر، جای تعجب نیست که ناله های فرزند شما را که دارای شیوه خاصی است همیشه در گوش و یا زیر پوست شما احساس می کنید.

بیشترین فراوانی مربوط به جیغ کشیدن مربوط به دوران کودکی اول با شیرخوارگی است و دلیل اصلی آن عدم تکامل مهارت های زبانی و عدم بهره برداری از زبان به منظور بیان خواسته ها می باشد و یا دردهای مختلف جسمانی، گرسنگی، خیس کردن، نیاز به خواب و یا حتی بی توجهی مادر می تواند دلیل اصلی توسل به جیغ زدن باشد. فراهم کردن نیازهای کودک طبق تشخیص مادر و بر طرف کردن عوامل ناراحتی او تا حد زیادی مانع جیغ زدن در این سنین می شود.

می دانیم که عصبانی نشدن در هنگام مواجهه با جیغ کودک کار آسانی نیست ولی نشان دادن عکس العمل شدید از سوی بزرگسالان ممکن است کودک را برای ادامه داد و فریاد به مدت طولانی تر و با صدای بلندتر تشویق کند، زیرا معمولاً کودک متوجه می شود این کار بهترین روش برای جلب نظر شما به خودش است و حتی گاهی اوقات کودکان ۲ تا ۳ ساله در انجام این کار اصرار می ورزند. بنابراین بهتر است به جای خسته شدن، سعی در شناسایی علل واقعی این رفتار داشت.

قبل از یک سالگی چون جیغ و گریه کودک برای برقراری ارتباط با والدین است و خواهان احساس امنیت است، توصیه می‌شود تا شروع به جیغ‌زدن کرد، مادر او را در آغوش بگیرد. این کار باعث می‌شود ارتباط کودک با مادر همراه با احساس امنیت و دلبستگی بیشتری شکل بگیرد. در آغوش گرفتن کودک به کم‌کردن جیغ و فریاد او کمک می‌کند و باعث می‌شود کودک شیرخوار احساس آرامش و اطمینان ‌کند بنابراین توصیه می‌شود وقتی کودک زیر یک سال شروع به گریه می‌کند، سریع او را در آغوش بگیرید و خواسته‌اش را پاسخ دهید.

اما از سن یک سالگی به بعد، پاسخ به جیغ و فریاد کودک باید کمتر و با تاخیر صورت گیرد. از ۱۵ ماهگی به بعد که سخت‌ترین سن برای تربیت بچه‌هاست، اگر والدین به خواسته کودک «نه» می‌گویند، بعد از جیغ و فریاد کودک هم نباید خواسته‌اش را برآورده کنند. بهتر است حواس او را پرت کنند و این کار موثر واقع می‌شود و مساله به خوبی و خوشی تمام خواهدشد. کودکان راحت‌، خوش‌‌خلق هستند،‌ انعطاف‌پذیرند و واکنششان به محرک‌ها طبیعی است و با اطرافیان راحت ارتباط برقرار می‌کنند. در مجموع مدیریت رفتار این بچه‌ها برای والدین ساده است، اما در مورد کودکان دشوار قضیه سخت‌تر می‌شود و ممکن است به هیچ‌وجه حواسشان پرت نشود.

کودکان سخت معمولا ۱۰ درصد کودکان را تشکیل می‌دهند، بدخلق و بدقلق و غیرقابل‌ پیش‌بینی هستند و انعطاف‌پذیر نیستند. در این شرایط والدین باید با یکدیگر هماهنگ باشند و برای کودک نقش بازی کنند و نباید به جیغ کودک توجه کنند. وقتی بارها و بارها این بی‌توجهی والدین تکرار شود، کودک یاد می‌گیرد از درخواست نامعقول خود دست بردارد و نمی‌تواند نظر والدین را تغییر دهد.

والدین در مقابل خواسته کودک مقاومت کنند و به او بی‌توجه باشند. از سن ۲ سالگی که سن لجبازی کودک هم هست، اگر بیشتر خواسته‌های او با واکنش منفی والدین مواجه شود و به همه خواسته‌هایش «نه» بگویند، طبیعتا لجبازی‌اش بیشتر می‌شود. والدین آگاه می‌توانند تشخیص دهند کدام خواسته‌‌ فرزندشان را باید پاسخ دهند و در چه مواردی «نه» بگویند. در حقیقت داشتن مهارت‌های فرزند‌پروری در اینجا به والدین کمک می‌کند. اگر این مهارت‌ها را کسب نکرده‌اند یا قادر به کنترل فرزند خود نیستند، بهتر است از روان‌پزشک کودک کمک بگیرند. برخی والدین تصور می‌کنند دعواکردن کودک یا دادزدن با صدای بلند‌تر بر سر او باعث می‌شود دیگر جیغ نزند.

نه، دعوا کردن یا پرخاشگری هنگامی که کودک رفتار پرخاشگرانه نشان می‌دهد، رفتار پرخاشگرانه او را تشدید می‌کند. روش‌های تنبیهی دیگر مانند محروم کردن کودک معمولا در سنین بالاتر استفاده می‌شود، بنابراین برای ادب‌کردن یا ساکت‌کردن کودکی که جیغ می‌زند، پرخاشگری یا دادزدن راه‌حل مناسبی نیست.