تصمیم دختران برای فرار از خانه، یک تصمیم سریع و ناگهانی و در واکنش به یک اتفاق منفرد نیست؛ مگر در مواردی که وقوع اتفاقی، ترس و واکنش شدید از طرف والدین را در پی داشته باشد، فرار حاصل یک پروسه چندین ماهه و حتی چند ساله است. اکثر دختران فراری پذیرش شده در مراکز بهزیستی برای نخستین بار اقدام به فرار می کنند، این در حالی است که بین ۱۵تا ۲۰درصد دختران فراری برای مرتبه دوم و بین ۱۰ درصد نیز برای مرتبه سوم از منزل اقدام به فرار کرده‌اند.

۷۰ درصد دختران فراری سابقه مجرمیت نداشته‌اند اما بیشتر این دختران پس از فرار از منزل اقدام به سرقت، برقراری رابطه نامشروع، اعتیاد و تشکیل گروهک‌های فساد و فحشا می‌کنند. بر اساس آن‌چه که توسط این دختران مطرح می‌شود، دلایل فرار از منزل در ایران عمدتاً به مشکلات خانوادگی از جمله درگیری خانواده با موضوع اعتیاد، خشونت، تعارض و تنش مربوط می‌شود، که این مسائل نه تنها در ایران، بلکه در سایر کشورها نیز دلایل فرار دختران محسوب می‌شوند.

منزل گریزی دختران جوان به عنوان یک آسیب اجتماعی به عوامل درونی، بیرونی، فردی و محیطی باز می‌گردد و مشکلات روانشناختی، اختلال سلوک، مشکلات هویتی و جنسی از عوامل فردی است و خانواده ناکارآمد، طلاق، خشونت نسبت به کودکان و نوجوانان، اعتیاد والدین، دوستی های خیابانی و فریب و ازدواج‌های ناموفق در سنین پائین از عوامل بیرونی است.

زندگی در مناطق محروم، فقر مادی و فقر فرهنگی از دیگر عوامل فرار دختران جوان از منزل است که آسیب‌ها و عوارض ناشی از فرار دختران در ابعاد زیستی (پزشکی)، روانشناختی، اجتماعی و معنوی را قابل بررسی عنوان کرد و سوء تغذیه، ابتلا به بیماری‌های مقاربتی، بارداری و سقط جنین و مشکلات جسمانی را از جمله عوارض پزشکی منزل گریزی دختران فراری برشمرد.

ابتلا به افسردگی، سوء مصرف مواد مخدر، بروز اختلالات شخصیتی، رفتارهای ضد اجتماعی و اقدام به خودکشی از عوارض اجتماعی فرار دختران از منزل است. سطح تحصیلات اکثر دختران فراری در مقطع راهنمایی و متوسطه است. شناسایی و پذیرش دختران فراری در مراکز تخصصی، ارائه خدمات پزشکی، مددکاری، حقوقی و روانپزشکی، برگزاری جلسات مشاوره خانوادگی، تدوین برنامه‌های زندگی و فراهم کردن شرایط استقلال و اشتغال و ایجاد بستر مناسب به منظور بازگشت به خانواده از حمایت‌های سازمان بهزیستی از دختران فراری است.

دختران فراری حکم قضایی خاصی ندارند، اما مجازات‌های اجتماعی از جمله کار اجباری در مراکز فرهنگی و اجتماعی و محدودیت‌های اجتماعی جایگزین مناسبی برای مجازات این قشر است. بر اساس آمار، تنها ۱۰ درصد از این دختران به دلیل مسائل دیگری از جمله شغل و درآمد، رفاه بیشتر، ایده‌ آل‌ هایی که فکر می‌کنند تنها بیرون از خانواده به آن دست پیدا می‌کنند و جاذبه‌های شهرهای بزرگ، از منزل فرار می‌کنند؛ بنابراین برای کاهش فرار دختران، ابتدا باید مسائل و مشکلات ریشه‌ای‌تر را حل کرد.