اکتبر 18
بازدید : 1247
نظرات : بدون دیدگاه
چطور تحسین زیادی می تواند کودک را خودشیفته کند؟

به گزارش کارگروه تربیتی فرزندپرتال: احتمالا دوست دارید فرزندتان را تحسین کنید و هم می ترسید که در این کار افراط کنید. گاهی اوقات تحسین و تمجید زیادی می تواند مخرب باشد. در تحقیقی که در دانشگاه اوهایو انجام شده، 565 کودک بین سنین 7 تا 11 سال و والدین شان هر 6 ماه به […]

به گزارش کارگروه تربیتی فرزندپرتال: احتمالا دوست دارید فرزندتان را تحسین کنید و هم می ترسید که در این کار افراط کنید. گاهی اوقات تحسین و تمجید زیادی می تواند مخرب باشد.

در تحقیقی که در دانشگاه اوهایو انجام شده، 565 کودک بین سنین 7 تا 11 سال و والدین شان هر 6 ماه به مدت 2 سال مورد بررسی قرار گرفتند، در این تحقیق مشخص شد  کودکانی که والدین شان آنها را برتر از همسالانشان می دانستند، احتمال خودشیفتگی در بین آنان به مراتب بیشتر از سایرین بود.

از والدین خواسته شد عنوان کنند تا چه حد با جمله ای مانند” فرزندم از همه بچه ها یک سر و گردن بالاتره” موافقند. این نوع بها دادن افراطی در خودشیفتگی کودکان نقش دارد—تصور اینکه عالی و بی نظیرند یا محق هر حق و امتیازی هستند، می تواند برای کودک خیلی مخرب باشد.

جالب است، محققان دریافتند در حالیکه بهای زیادی ارتباط نزدیکی با خودشیفتگی دارد ، اما کوچکترین نقشی در عزت نفس بیشتر بچه ها ندارد. در حقیقت، والدینی که احساسات گرم و دلپذیرتری را بروز می دهند فرزندانی با عزت نفس بیشتر و بالاتری دارند، و این بچه ها نسبت به خودشان احساس رضایت و شادی دارند و به هیچ وجه فکر نمی کنند تافته ی جدا بافته از دیگران هستند.

این فقط یک پژوهش است، اما یافته های آن معنی دار است. طبیعی است که بخواهید به فرزندتان بگویید که به موفقیتهایش افتخار می کنید و بخواهید عزت نفس او را افزایش دهید. اما اگر دائما به او گفته شود که بهتر از دیگران است ، شخصیت فرزندتان به راحتی مخدوش و منحرف می شود.

بنابراین چگونه والدین بدانند چه مقدار تحسین و حمایت عزت و اعتماد به نفس بچه را تقویت می کند و چه مقدار آن می تواند روی بچه تاثیرات منفی بگذارد؟ شاه کلید جنبه ی واقعیت را نگه داشتن است، و کمک به فرزندتان تا هر چیزی و مخصوصا خودش را سر جای خودش بگذارد. برای مثال:

روی کار تمرکز کنید نه فرزندتان. زمانی که فرزندتان کاری را به نحواحسن انجام می دهد یا موفقیتی کسب می کند، به او کمک کنید تا همه ی مواردی که در این موفقیت مهم و سهیم بوده را ببیند و درک کند.

آیا به خاطر آن کار سخت تلاش کرده است؟ شاید خوش شانسی در کار بوده؟ آیا به او کمکی شده؟ با او در مورد اینکه چقدر از موفقیتش راضی و خرسند هستید و چقدر برای تلاش او ارزش قائلید در حالیکه سایر فاکتورهایی را هم که آن موفقیت را ممکن ساخته تاکید دارید، صحبت کنید.

هرگز همسالان و رقبای فرزندتان را تحقیر و کوچک نکنید. هرچند اگر فرزندتان باهوش ترین ، خوش تیپ ترین، با استعدادترین فرد در میان همسالانش است( یا هر ویژگی خاصی که ممکن است دارا باشد)، هرگز هرگز در مورد اینکه دوستان و همسالانش از او پایین ترند صحبت نکنید. به او نشان دهید که نقاط قوت و توانایی های اطرافیانش را ببیند و به او بیاموزید تا ارزش کارهای دیگران را درک کند و بفهمد. اگر او همکلاسی یا دوستی دارد که در ریاضی بهترین نیست اما در هنر یا موسیقی عالیست، به او نشان دهید که ارزش آن را بفهمد و درک کند و دیگران را برای آنچه خوب و احسن انجام می دهند تحسین و تمجید کند. زمانی که کار گروهی با همکلاسی ها و دوستان در کلاس به نمایش گذاشته می شود ، از این فرصت استفاده کنید تا به فرزندتان بیاموزید که چگونه عملکرد مثبت و خوب دیگران را در تلاششان برای انجام یک کار خوب ببیند. آموختن اینکه ارزش تلاش دیگران را درک کند و ارج نهد—خواه این تلاشها به موفقیت و برنده شدن منجر بشود خواه نه یا تلاشها به بهترین شدن در کاری منتهی شود—مهارت ارزشمندی است که به فرزندتان کمک می کند که نه تنها دیگران را تحسین و تمجید کند بلکه احتمال خودشیفتگی او را هم به حداقل می رساند.

در مورد موفقیت با او صحبت کنید. آیا همیشه باید جایزه و نشان افتخاری در کار باشد؟ آیا همیشه باید فرزندتان برنده باشد؟ یا به معنی این است که تمام تلاشت را انجام دهی و بدانید برای کاری سخت تلاش کرده ای؟ او را برای کارهایی که عملا انجام می دهد تحسین و تشویق کنید، کارهایی که تمام تلاشش را برای انجام به نحو احسن آن به کار می گیرد، و برای آن ارزش قائل شوید. تلاش نکنید تا تلاش او را بزرگ جلوه دهید تا حس خوبی داشته باشد. اگر شکست خورد، تشویقش کنید تا ناامید نشود و کارش را رها نکند بلکه از اشتباهاتش درس بگیرد و بیشتر بیاموزد.

به او یاد دهید در شکست هم بخشنده و مودب باشد. به او نشان دهید که چگونه در ورزش خوب رفتار کند و اگر دیگران برنده شدند رفتار و کردار خوبی داشته باشد. هرگز نگذارید فرزندتان فکر کند که ائ از دیگران بهتر است و همیشه باید برنده هر کاری باشد.

به او یاد  دهید هنگام برنده شدن هم رفتار و کردار خوبی داشته باشد. خیلی مهم است که فرزندتان بیاموزد تا برنده ای مودب و بزرگوار باشد همان طور که هنگام شکست باید خوش رفتار باشد. خودستایی و فخذفذوشی خوشایند نیستند، و ممکن است نه تنها فرزندتان را ورزشکاری ضعیف بار بیاورد بلکه هم بازی هایش هم او را دوست نداشته باشند. آموختن برنده ای خوب بودن به همان اندازه مهم است که بیاموزد هنگام شکست بخشنده و مودب باشد.

به او بیاموزید که شاکر و قدرشناس باشد. به او یادآور شوید که هیچ کس به تنهایی نمی تواند همه کارها را انجام دهد. ممکن است که با سخت کوشی موفقیتی کسب کند، اما هیچ بچه – بزرگسالی- بدون حمایت دیگران به موفقیتهای بیشمار نمی رسد. شما-والدین- و معلمانش ، پدربزرگ و مادر بزرگ، خواهر و برادر بزرگترش و سایر افراد کلیدی زندگی اش به او کمک کرده اید. به او بیاموزید که ما از یکذیگر منتفع می شویم ، و به او بگویید که شما و همسرتان چطور و به چه طریق به هم کمک می کنید، و چطور در موفقیتهای همدیگر در خانه و محل کار مشارکت دارید. و حتی در سطح جهانی، به او بگویید که چگونه خانواده ها از سخت کوشی قاندن گذاران، افسران، آتش نشانان، آموزگاران، دکتر و پرستارها ، و سایر اعضای جامعه ی مان که زندگی شان را صرف خدمت و کمک به دیگران می کنند، نفع می بریم.

درمورد اینکه می خواهید فرزندتان چه دیدی به خودش و دنیای پیرامونش داشته باشد فکر کنید. اگر فرزندتان به خودش اطمینان و باور داشته باشد، دیگر نیازی ندارد تا دیگران را خراب و ضایع کند تا حس بهتری به خودش داشته باشد. اگر او بیاموزد که قدرشناس باشد، او بهتر دوست انتخاب می کند و فرد مهربان و خوبی می شود که در کارهای خیر پیش قدم است و با دیگران همدردی می کند. و اگر درک کند از دیگران برتر و شایسته تر نیست، احتمالش ضعیف است که حریص و طماع شود و خودشیفتگی و عذابی را تجربه کند که فقط به ناخوشنودی او منجر می شود.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما