به گزارش کار گروه تربیتی فرزند پرتال: بچه شدیدا می توانند دراماتیک باشند. احساساتشان اغلب غیر منطقی به نظر می رسد و کاملا نامتناسب با شرایط است. اما به این معنی نیست که باید احساسات آنها را اصلاح و تصحیح کنید.

کودکان حق دارند هر احساسی داشته باشند، حتی اگر شما چنین حقی را تحت شرایطی برایشان قائل نیستید. گفتن اینکه احساساتشان اشتباه است می تواند خیلی هولناک و مخرب باشد.

هرگز احساسات فرزندتان را دست کم و نادیده نگیرید

بچه هایی که معتقدند” من نباید ناراحت شوم”، دردسر زیادی می کشند تا از غصه و اندوه اجتناب کنند.

این کار به هیچ وجه ایمن و سلامت نیست. غم و غصه خودش پروسه ی التیام و درمان است. همین طور، بچه هایی که فکر می کنند” عصبانیت خوب نیست”، لبخند الکی بزنند و از خودش دفاع نکند. در حقیقت خشم و عصبانیت بد نیست. بلکه نحوه ی انتخاب بچه ها برای مواجه با خشم شان است که می تواند به انتخابهای سالم یا ناسالم منتهی شود.

بنابراین هرگز هدفتان این نباشد که احساسات فرزندتان را تغییر دهید. از گفتن این چیزها اجتناب کنید:

به خاطر یگ چیز کوچک اینقدر عصبانی نشو.

اینقدر بی خود سر و صدا راه ننداز.

گریه را بس کن وگرنه کاری می کنم که ارزش گریه کردن را داشته باشه.

به خاطر هیچ چیز قاطی کردی و دیوانه شدی.

بسه دیگه بچه نشو.

بسه دیگه برای چیزهای احمقانه نگران نشو.

احساسات را از رفتار جدا کنید

مهم است که بین آنچه فرزندتان انجام می دهد و آنچه احساس می کند تمایز قائل شوید. خشم یک احساس است و پرت کردن و زدن یک رفتار. غم و ناراحتی یک احساس است و جیغ کشیدن یک رفتار.

به جای اینکه فرزندتان را متقاعد کنید که احساس خاصی را نباید داشته باشد، به او بیاموزید تا با احساسات ناخوشایندش چگونه برخورد کند. برای مثال، مبتکرانه تکنیکهای مدیریت خشم را به او بیاموزید.

به فرزندتان نشان دهید که خشم و عصبانیت طبیعی است، اوقات تلخی و نحسی کردن درست و صحیح نیست.

اعتماد به نفس فرزندتان را در مقابله با ناراحتی تقویت کنید

گاهی اوقات والدین فکر می کنند که تربیت فرزندی با قدرت ذهنی بالا یعنی تربیت بچه بدون احساسات. اما این درست نیست. بچه هایی که از نظر ذهنی قوی هستند احساساتشان را می شناسند و سپس راه سالم و مناسبی را برای مواجه با آن احساسات انتخاب می کنند.

به فرزندتان بیاموزید که می تواند اضطرابش را کنترل کند. بنابراین، زمانی که او می ترسد که در مقابل همه ی بچه های مدرسه پشت تریبون برود، سعی می کند با همه ی ترسش آن را امتحان کند. اگر شما سیگنالهایی مبنی بر اینکه اضطزاب بد است بفرستید، او از کارهایی که مضطربش می کند امتناع خواهد کرد.

همین طور به فرزندتان نشان دهید که احساسات بد هم بخشی از زندگی هستند. و گاهی شما باید خلاف آنچه احساس می کنید رفتار کنید. برای مثال، به او بگویید چطور با دیگران مهربان و خوب رفتار می کنید، حتی روزهایی که بدخلق هستید. به فرزندتان نشاندهید که روزهایی که ناراحتید، باز هم به سر کار می روید و کارتان را به نحواحسن انجام می دهید. صادقانه بگویید که گاهی مجبورید کاری انجام دهید که حتی حس خوبی به آن ندارید.

به فرزندتان بیاموزید که احساساتش را مدیریت کند

ریشه ی بسیاری از مشکلات رفتاری کودکان نفهمیدن احساساتشان است. زمانی که به فرزندتان بیاموزید که احساساتش هر چه که باشند خوب است و و او می تواند راههای اجتماعی مناسبی برای مواجه با آنها بیابد، شما قطعا بهبوذ و پیشرفت زیادی در رفتار او خواهید دید. در اینجا روشهایی عنوان شده که می تواند به بصیرت و بینش یافتن کودک به احساساتش کمک کند:

• به احساسات فرزندتان برچسب بزنید. به فرزندتان بیاموزید که برای احساساتش اسم بگذارد، بنابراین او بهتر می تواند احساساتش را درک کند. چیزی بگویید مانند” انگار از اینکه امروز پارک نمی رویم واقغا متاسف و نومید شدی.”
• مهارتهای مواجه سالم را به او بیاموزید. مبتکرانه به فرزندتان بیاموزید تا با احساسات ناخوشایندش با رفتاری مثبت برخورد کند. به او نشان دهید که هر زمان ناراحت بود می تواند نقاشی کند یا وقتی عصبانی است برود بیرون و بازی کند.
• به فرزندتان نشان دهید که می تواند روی احساساتش تا حدی کنترل داشته باشد. اگر بدخلق است، با او درمورد کارهایی که می تواند انجام دهد تا در همان بدخلقی بماند—مانند قهر بودن تو اتاقش—یا کارهایی که می تواند بدخلقی اش را از بین ببرد—مثل بازی کردن ، صحبت کنید.
• فرزندتان را برای رفتار نامناسبش بازخواست کنید. اگر فرزندتان وقتی عصبانی بود اسباب بازی برادرش را شکست، او را متوجه عواقب کارش کنید. خیلی واضح به او نشان دهید که به خاطر احساسش تنبیه نمی شود بلکه باید تاوان شکستن قوانین را بدهد.
• اجازه ندهید که فرزندتان از احساسات به عنوان یک عذر و بهانه استفاده کند. اگر فرزندتان می گوید چون خیلی ناراحت است نمی تواند تکالیفش را انجام دهد، اجازه ندهید با این ترفند از زیر انجام کارهایش در برود. با حداقا استثنا، در هر صورت او مسئول رفتارش است. حداقل استثنا می تواند شامل چیزهایی باشد که با آنها مواجه می شود مانند مرگ یکی از عزیزان یا موارد اورژانسی که برای خانواده پیش می آید، صرفا در چنین شرایطی باید عذر بچه را برای رفتارش بپذیرید.