تربیت کودک، مخصوصاً کودکان دردسر ساز میتواند بهترین و بدترین نتایج را برای ما والدین به بار آورد. خیلی ناراحت کننده است که کودک پس از چندین بار تذکر باز هم به پرتاب کردن اشیاء یا زدن خواهر و بردارش ادامه میدهد.
چطور میتوانید کاری کنید که فرزند یک سالهتان به تلفن همراهتان، دستگاه DVD و یا وسایل خطرناک خانه نزدیک نشود؟ نوزادان و بچههای نوپا به طور غریزی کنجکاو هستند. به همین علت باید اشیاء وسوسهانگیزی مثل تجهیزات تلویزیون و ویدئو، باندها، جواهرات و مخصوصاً وسایل بهداشتی و داروها را از دسترس آن ها دور نگه دارید. وقتی فرزندتان به سمت یک شیء خطرناک حرکت میکند، آرام به او بگویید، «نه» یا بچه را از آن جا بردارید و حواس او را به یک چیز دیگر مشغول کنید.
روش فاصله انداختن میتواند روش تربیتی بسیار خوبی برای کودکان نوپا باشد. مثلاً برای بچهای که غذا را پخش یا پرت میکند، باید توضیح داد که چرا آن کار قابل قبول نیست و برای یک تا دو دقیقه او را به یک جای دورتر؛ مثلاً صندلی آشپزخانه یا پلهها؛ ببرید تا آرام شود (فاصله انداخن طولانی برای بچههای نوپا موثر نیست).
خیلی مهم است که یادتان باشد به هیچ عنوان نباید بچهای را در هر سنی که باشد بزنید. مخصوصاً این که نوزادان و بچههای نوپا قادر نیستند رابطه بین رفتار و تنبیه بدنی را درک کنند. فقط درد آن را احساس خواهند کرد و فراموش نکنید که بچهها با دیدن بزرگترها، مخصوصاً والدینشان، یاد میگیرند. دقت کنید که رفتارهایتان الگوی مناسبی برای فرزندانتان باشد. وقتی خودتان همیشه وسایلتان را مرتب کنید، فرزندتان هم یاد میگیرد که بعد از بازی کردن اسباببازیهای خود را جمع کند.
تربیت کودک، مخصوصاً کودکان دردسر ساز میتواند بهترین و بدترین نتایج را برای ما والدین به بار آورد. خیلی ناراحت کننده است که کودک پس از چندین بار تذکر باز هم به پرتاب کردن اشیاء یا زدن خواهر و بردارش ادامه میدهد. اما جلوگیری از عصبانیت خود میتواند والدین خوبی از ما بسازد.
زیرا تربیت کودک با اعتماد شروع میشود. کودکی که مطمئن است والدینش به هنگام نیاز به او غذا خواهند داد، هنگامی که برای مثال به او میگویند که «دست نزن!» نیز به آنها اعتماد میکند. به همین دلیل تربیت برای کودکان زیر ۲ سال بیشتر در مورد ایجاد اطمینان آنها به شماست تا در مورد تنبیه. تربیت در این سن به معنی پاسخ به گریههای او، قرار دادن او در گهواره یا صندلیاش و صرف زمان زیادی برای در آغوش گرفتن یکدیگر است.
البته، این کار به این سادگی نیست. حتی در مورد والدین و نوزادان وابسته و صمیمی هم مشکلاتی پیش میآید. اما اگر از زاویه دید کودکتان به رفتاری بنگرید، میتوانید برای هدایت رفتار او واکنش درستی داشته باشید. به عنوان مثال مادری تعریف میکرد که کودک نوپای او یک بار ناگهان یک پاکت شیر از یخچال برداشت و آن را روی زمین انداخت و شروع به به خندیدن کرد. مادر به جای این که عصبانی شود و او را سرزنش کند، درباره اتفاقی که افتاده بود با خونسری و ملایمت با او صحبت کرد. وقتی از او پرسیدیم که چطور توانسته با این قدر خونسردی مشکل را رفع کند پاسخ داد: «از خودم پرسیدم که اگر من جای او بودم، دوست داشتم مادرم چه رفتاری بامن داشته باشد؟»
گاهی وقتها بیرون آمدن از دنیای خودتان و قرار گرفتن در جای کودکتان باعث کاهش فشارهای روانی میشود. بنابراین اگر کودک نوپایتان با انجام کاری اعصابتان را به هم ریخت، این شعار تربیتی را به یاد آورید که: «خودتان را جای او قرار دهید. با این کار (تقریباً!) همیشه پاسخ درستی به او خواهید داد.»
مرسی بابت مطلبتون